Συμβασιούχοι στην οικονομική ζωή του τόπου.

Κρίση υστερήσεων
Η ελληνική οικονομία περνάει μία από τις μακροβιότερες κρίσεις στην ιστορία των κρατών. Ηδη από τα τέλη της δεκαετίας του '60 η αλματώδης ανάπτυξη της μεταπολεμικής περιόδου, που στηρίχτηκε κατά κύριο λόγο στον οικοδομικό οργασμό, τα δημόσια έργα, το ναυτιλιακό και τουριστικό συνάλλαγμα, τα εμβάσματα των μεταναστών και πολύ λιγότερο στην ανάπτυξη μιας ιδιωτικής βιομηχανίας και γεωργίας, αρχίζει και υποχωρεί.

Στη διάρκεια αυτής της περιόδου δημιουργείται όχι απλώς μια νέα τάξη πλούσιων και μικρομεσαίων, αλλά και η νοοτροπία της βδέλλας πάνω στο ελληνικό δημόσιο. Πάνω στην παραγωγή του κοινωνικού συνόλου. Ταυτόχρονα, καθιερώνεται η πρακτική των θαλασσοδανείων στο ιδιωτικό κεφάλαιο, που, με λίγες εξαιρέσεις, προτιμάει να καρπούται τα λεφτά για προσωπικές καταθέσεις και πλουτισμό παρά να τα επενδύει, επεκτείνοντας και δυναμώνοντας τις επιχειρήσεις.

Από τη δική του πλευρά το Δημόσιο, με την καθοδήγηση του κυβερνητικού πελατειακού συστήματος, κλείνει το μάτι σε κάθε μεγάλο φοροφυγά, δημιουργεί στρατιά αργυρώνητων ανεξέλεγκτων εισπρακτόρων και, με τη νοοτροπία ότι τα λεφτά δεν είναι δικά του «αλλά του κορβανά», αδιαφορεί, κακοδιαχειρίζεται, σπαταλάει την περιουσία του υπόλοιπου λαού.

Στη μέση αυτής της κατάστασης, οι πολίτες διαπιστώνουν ότι εξακολουθούν να μην είναι κύριοι του κράτους τους, αλλά φόρου υποτελείς, που για να «συγκυβερνήσουν» πρέπει είτε να πληρώνουν χαράτσια, κοινώς λαδώματα, είτε να ενταχθούν στον διεφθαρμένο μηχανισμό της εξουσίας.

Περισσότερο κι απ' τα οικονομικά αποτελέσματα, το σημαντικό είναι ότι ριζώθηκε αυτή η νοοτροπία, πάνω στην οποία στηρίχτηκε (τρόπος του λέγειν) η ελληνική οικονομία.

Μια νοοτροπία, που θριάμβευσε ακόμα και σε κείνους τους τομείς, όπου απουσίαζε ή ήταν μειοψηφούσα, από την εποχή που η ανακατανομή του πλούτου μετά το 1981 έγινε χωρίς κανόνες, σε συνθήκες που άγγιζαν το πλιάτσικο, με θρίαμβο όχι της δημόσιας και ιδιωτικής ανάπτυξης, αλλά της ανάπτυξης της παραοικονομίας, που ωφελούσε -και ωφελεί- τις ιδιωτικές τσέπες, καταβαραθρώνοντας τα συμφέροντα του συνόλου.

Η λιτότητα από το 1985 ήταν ένα από τα τιμήματα, που θα είχαν καταστροφικό χαρακτήρα και στην ανάπτυξη αν η Ελλάδα δεν ήταν γεωγραφικά σε τέτοια θέση, που να δεχτεί την ευεργετική είσοδο πάνω από 1.000.000 ξένων εργατών-μεταναστών, οι οποίοι κάλυψαν τις τρύπες της απουσίας του ελληνικού εργατικού δυναμικού, αλλά όχι και την απουσία του εξειδικευμένου.

Γιατί με τη σάπια και διεφθαρμένη υποδομή και με τη νοοτροπία όχι κοινωνίας, αλλά πεδίου μάχης αρπακτικών, ελάχιστες είναι οι επιχειρήσεις, δημόσιες και ιδιωτικές, που απορροφούν εξειδικευμένο υψηλής απαίτησης δυναμικό. Η κρατούσα νοοτροπία είναι από τη μία πλευρά της ήσσονος προσπάθειας και από την άλλη του ταχύτερου πλουτισμού με τα φθηνότερα μέσα.

Υπό αυτές τις συνθήκες η κρίση, που έτσι κι αλλιώς χτυπάει ένα παγκόσμιο σύστημα κατανάλωσης για την κατανάλωση και τζόγου, βρίσκει τη χώρα χωρίς όπλα να υπερασπιστεί την εργασία, το εισόδημα, την παραγωγή και την ασφάλεια της οικογένειας. Ενα σύστημα κοινωνίας δηλαδή και όχι ζούγκλας. Η κυβέρνηση, όπως και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις, είναι η αποκλειστική υπεύθυνη γι' αυτή την κατάντια.

Οι πολίτες μπορεί να θέλουν να χτίζουν αυθαίρετα. Σημασία έχει αν τους επιτρέπεται να χτίζουν αυθαίρετα. Οχι μόνο σπίτια· αλλά τη ζωή τους σε βάρος της ζωής των συμπολιτών τους. Επομένως και σε βάρος της ζωής τους. Της ζωής μας.Σημασία έχει τι χτίζει για τους πολίτες η κάθε εντολοδόχος κυβέρνηση. Και σ' αυτό οι πολίτες δεν είναι αμέτοχοι.
Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ-ΤΕΤΡΑΔΗΣ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 19/01/2009