Δευτέρα 29 Αυγούστου 2011

ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΟΠΠΥ



08/08/2011
Γ. ΜΠΑΣΚΟΖΟΣ: πρώτες εκτιμήσεις πάνω στις προτάσεις της κυβέρνσης για τον ΕΟΠΥΥ(Υgeianet)

ΠΡΩΤΕΣ ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ
ΣΤΙΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΓΙΑ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΕΟΠΥΥ

1. Όπως είναι φανερό και έχουμε τονίσει επανειλημμένα, οι προτάσεις των υπουργών Υγείας και Εργασίας δεν έχουν καμία σχέση με τη δημιουργία οργανωμένου δικτύου πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας.
2. Οι προτάσεις αυτές βρίσκονται σε προκλητικά μεγάλη απόσταση από όλες τις διεκδικήσεις και τις αποφάσεις του ΠΙΣ. Με προτεινόμενες (ακαθάριστες;;) αμοιβές 800-1500 ευρώ μηνιαίως δοκιμάζει να μετατρέψει τους γιατρούς που θα συμβληθούν σε εξευτελιστικά χαμηλά αμοιβόμενους «δημόσιους λειτουργούς», που θα πρέπει οι ίδιοι να πληρώνουν για την επαγγελματική στέγη,τη γραμματειακή υποστήριξη και όλα τα έξοδα ιατρείου!
3. Ο αριθμός των γιατρών που προβλέπει η πρόταση να συμβληθούν είναι μόνο 15.000, άρα είναι κλειστός και αποκλείει την πλειοψηφία των συναδέλφων. Η αφερεγγυότητα δε του υπουργείου και των αρμοδίων όσο αφορά τη δυνατότητα όλων των μη συμβεβλημένων να συνταγογραφούν και να παραπέμπουν για εξετάσεις (αφού πιστοποιηθούν!!) προοιωνίζεται την εξαφάνιση μεγάλου αριθμού αυτοαπασχολούμενων γιατρών για τους οποίους το μέλλον θα είναι επισφαλής απασχόληση με εξευτελιστικές αμοιβές στις επιχειρήσεις υγείας, στις οποίες ανοίγει το δρόμο με τις νομοθετικές ρυθμίσεις η κυβέρνηση.
Η περίφημη ηλεκτρονική συνταγογράφηση δεν έχει περάσει ακόμα ούτε από την κοινοβουλευτική επιτροπή προμηθειών της οποίας οι εργασίες δεν έχουν αρχίσει ακόμα!
4. Για τους γιατρούς του ΙΚΑ προβλέπει το ήδη απαράδεκτο μισθολογικό καθεστώς, χωρίς ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα και χωρίς δυνατότητα σύμβασης για το ιδιωτικό τους ιατρείο, άρα ουσιαστικά αποκλειστική απασχόληση χωρίς κανένα δικαίωμα και με εξευτελιστικές αμοιβές.
5. Οι απαράδεκτα χαμηλές προβλεπόμενες αμοιβές ανοίγουν το δρόμο για επιβάρυνση των ασφαλισμένων σε κάθε επίσκεψη προκειμένου να «συμπληρωθεί» το εισόδημα των γιατρών. Ο ιατρικός κόσμος πρέπει να αντισταθεί σε τέτοιες μεθοδεύσεις που αν υλοποιηθούν θα υπονομεύσουν τη δυνατότητα ενωτικών αγώνων με τους άλλους κλάδους των εργαζόμενων.
6. Η πρόταση μας για επείγουσα σύγκλιση της Ολομέλειας των Προέδρων των Ιατρικών Συλλόγων της χώρας δεν κατανοήθηκε προφανώς σαν προσπάθεια άμεσης ενημέρωσης και αγωνιστικής επαγρύπνησης του κλάδου. Η βιαστική και χωρίς ουσιαστική προετοιμασία σύγκλιση της ΓΣ του ΠΙΣ δεν έχει να προσφέρει τίποτα από τη στιγμή που με τεράστια ευθύνη των πλειοψηφιών των ιατρικών συλλόγων και του ΠΙΣ δεν έχει γίνει επεξεργασία σχεδίου συλλογικής σύμβασης. Για εμάς οι αποφάσεις των προηγούμενων ΓΣ και το πλαίσιο των αγωνιστικών κινητοποιήσεων αποτελούν σταθερή βάση που δεν έχει λόγο να αλλάξει. Διαφωνούμε λοιπόν με τη βιαστική σύγκλιση ΓΣ του ΠΙΣ. Το νωρίτερο που θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί ΓΣ θα ήταν 27/8, αλλά εμείς θεωρούμε πιο πρόσφορη τη σύγκλιση της Ολομέλειας των Προέδρων.
7. Σε κάθε περίπτωση θεωρούμε τις «προτάσεις» προκλητικές και απαράδεκτες και προτείνουμε με αποφάσεις των ιατρικών συλλόγων και του ΠΙΣ κανένας γιατρός να μην δεχτεί να υπογράψει μια τέτοια σύμβαση. Ο ιατρικός κόσμος πρέπει να προετοιμαστεί να αντιδράσει δυναμικά, σε συμμαχία με όλους τους εργαζόμενους, με αγωνιστικές κινητοποιήσεις από τις αρχές Σεπτέμβρη. Επαναλαμβάνουμε την αντίθεση μας στη συμμετοχή των ιατρικών φορέων σε διαδικασίες προσχηματικού διαλόγου που μόνο την επικοινωνιακή τακτική του υπουργείου εξυπηρετούν.
ΓΙΑΝΝΗΣ Γ ΜΠΑΣΚΟΖΟΣ
Α ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ ΠΙΣ


ΤΑ ΚΑΛΑ ΤΟΥ ΕΟΠΥΥ



28/08/2011
Οι γιατροί ξεσηκώνονται (ΠΟΝΤΙΚΙ)

Η πρώτη ιατρική προειδοποιητική απεργία της νέας σεζόν έχει ήδη προγραμματιστεί για τις 8 και 9 Σεπτεμβρίου. Κυρίαρχο αίτημά της είναι η επανεξέταση του κυβερνητικού σχεδιασμού σε ό,τι αφορά τη λειτουργία του ΕΟΠΠΥ, του φορέα – χοάνη που έρχεται να καταπιεί με άγνωστες… μεταβολικές συνέπειες τις υγειονομικές υπηρεσίες του ΙΚΑ των ιδιωτικών υπαλλήλων, του ΟΑΕΕ, του ΟΓΑ και του ΟΠΑΔ.
Το νέο αυτό ακρωνύμιο των ασφαλιστικών μας παθών, ο Εθνικός Οργανισμός Παροχών Πρωτοβάθμιας Υγείας, δεν έχει δυστυχώς ευτυχήσει να γίνει αποδεκτός με θετική διάθεση και αισιοδοξία από τον ιατρικό κόσμο. Αντιθέτως τον χαρακτήρισαν εν τη γενέσει του «πρόχειρο», «απαράδεκτο και επικίνδυνο για την περίθαλψη των πολιτών, για τον Έλληνα γιατρό και για το ιατρικό έργο»…

Άλλοι τον αποκάλεσαν επίσης… «παράγκα» διαγιγνώσκοντας προκαταβολικά ότι είναι προορισμένος να προλειάνει το έδαφος για την επιβίωση των ολίγων και για τη μεγάλη Κάθοδο των… «-μυρίων» και των… «-μυριούχων» εμπόρων της Δημόσιας Υγείας. Πού στηρίζουν όμως την απορριπτική τους διάθεση οι ιατρικοί λειτουργοί της χώρας; Πρώτα και κύρια στο Π.Υ. του ΕΟΠΠΥ. Πρωτοβάθμια φροντίδα Υγείας είναι τόσο η οργανωμένη και συστηματική πρόληψη όσο και η εξωνοσοκομειακή περίθαλψη των ασθενών από ειδικούς επιστήμονες, Κέντρα Υγείας, πολυϊατρεία, διαγνωστικά κέντρα ή εξωτερικά ιατρεία νοσοκομείων.



Πριμ στα… «φακελάκια»

Η λειτουργία ενός τέτοιου συστήματος είναι εξαιρετικά σοβαρή υπόθεση και δεν είναι δυνατόν να οικοδομείται πάνω στις φθηνές συμβάσεις και τη φτωχοποίηση των 15.000 συμβεβλημένων γιατρών, που θα κληθούν με αποδοχές της τάξεως των 800-1.500 ευρώ (αυτό πρακτικά σημαίνει 0,80-1,50 του ευρώ για κάθε επισκέπτη), δηλαδή με τις αποδοχές ενός δημοσίου υπαλλήλου, να. συντηρούν, υποτίθεται, καλά υποστηριζόμενα και αξιοπρεπή ιατρεία.

Είναι επίσης γνωστό τοις πάσι – και ο καθένας μπορείς να το συζητήσει με τους γνωστούς του γιατρούς – ότι, αίροντας τη δυνατότητα των μη συμβεβλημένων γιατρών να συνταγογραφήσουν για το κοινό τους, το οδηγούν σε διπλές επισκέψεις: μία στον συμβεβλημένο γιατρό και μία στον προσωπικό, επιλεγμένο γιατρό. Άλλωστε ο κλειστός αριθμός των 20.000 γιατρών (15.000 + 5.000 από το ΙΚΑ) αφήνει έξω από το παιχνίδι πάρα πολλούς και καλούς επαγγελματίες, οι οποίοι αργά ή γρήγορα θα βρεθούν υπάλληλοι των επιχειρηματιών υγείας, αυτών που πλέον δικαιούνται να στήνουν πλέον τα μαγαζιά τους χωρίς την προαπαιτούμενη συμμετοχή επιστημόνων σε ποσοστό 51% και άνω.

Είναι γνωστό επιπλέον ότι η ανοιχτή ιατρική παλάμη και τα φακελάκια ευδοκιμούν στα περιβάλλοντα ανέχειας που με τέτοιο υπερβάλλοντα ζήλο βάλθηκαν από το 2009 και δώθε οι σοσιαλιστές υπουργοί και… σδοατζήδες να καταπολεμήσουν.

Και τι άλλο όμως περιμένουν οι ιθύνοντες να κάνει π.χ. η κατηγορία των γιατρών του ΙΚΑ, οι οποίοι, στο πλαίσιο ενός ιδιότυπου ασυμβίβαστου, βάσει του οποίου δεν τους επιτρέπεται να… ιδιωτεύσουν, έχουν καταδικαστεί σε ακόμη χειρότερους μισθούς και σε μηδαμινά λοιπά εργασιακά προνόμια… (Κατά τα λοιπά προβλέπεται η διανομή λάπτοπ στους λειτουργούς του Ιδρύματος προκειμένου να πληκτρολογούν online τη συνταγογράφηση και τα παραπεμπτικά τους. Αν βρεθούν βεβαίως τα σχετικά κονδύλια, καθότι κυκλοφόρησε η φήμη πως το υπουργείο δύναται να καλύψει μόνο τις συνδέσεις…). Το ονειρεμένο αυτό πακέτο ιατρικού έργου και υψηλού επιπέδου παροχών προς τον πολίτη υποτίθεται ότι ενεργοποιείται από Σεπτέμβριο. Ουδείς όμως γνωρίζει πώς την έχει οραματιστεί αυτή τη λειτουργία το υπουργείο, δεδομένου ότι δεν υπάρχει ακόμα η δέουσα ενημέρωση. Προφανώς τώρα… εξυφαίνεται!

Από ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ



Σάββατο 27 Αυγούστου 2011

Το κράτος δανείζει τις τράπεζες δημιουργόντας χρέη.

Να αλλάξουμε το σύστημα της Ε.Ε.


Ακόμη και οι πλέον μακάριοι ευρωπαϊστές το επαναλαμβάνουν κατά βούληση: αν δεν τακτοποιήσουμε το ευρώ, λένε, οι συνέπειες της κρίσης θα είναι πολύ χειρότερες.
Θεοποιούν ένα ευρώ «δυνατό και προστατευτικό». Είναι το δόγμα τους και το υπερασπίζονται φανατικά. Πρέπει όμως να εξηγήσουν στους Ελληνες (και στους Ιρλανδούς, τους Πορτογάλους, τους Ισπανούς, τους Ιταλούς και τους τόσους άλλους ευρωπαίους πολίτες που πλήττονται από τις πολιτικές λιτότητας) ποιες θα είναι αυτές οι «πολύ χειρότερες συνέπειες»... Κοινωνικά, η κατάσταση δεν είναι ήδη ανυπόφορη; Δεν νιώθουμε να διογκώνεται, στους κόλπους της ευρωζώνης, μια όλο και πιο ριζοσπαστική εχθρότητα απέναντι στο ενιαίο νόμισμα, αλλά και στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ενωση;
Οι αγανακτισμένοι πολίτες δεν στερούνται επιχειρημάτων. Διότι το ευρώ, νόμισμα 17 κρατών και των 330 εκατομμυρίων κατοίκων τους, αποτελεί πράγματι εργαλείο στην υπηρεσία ενός πολύ συγκεκριμένου στόχου: την εδραίωση των τριών δογμάτων πάνω στα οποία είναι θεμελιωμένη η Ε.Ε.: σταθερότητα τιμών, ισοσκελισμός προϋπολογισμών και ενίσχυση του ανταγωνισμού. Καμία κοινωνική μέριμνα, καμία δέσμευση για μείωση της ανεργίας, μηδενική βούληση για εγγύηση της ανάπτυξης και, φυσικά, ούτε καν η ελάχιστη διάθεση υπεράσπισης του κράτους πρόνοιας, το αντίθετο.
Με αφετηρία την τρέχουσα κρίση, οι άνθρωποι αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι οι κανόνες της Ε.Ε., όπως και εκείνοι του ευρώ, υπήρξαν τα δύο δολώματα που τους έκαναν να πέσουν σε μια νεοφιλελεύθερη παγίδα. Βρίσκονται πλέον αιχμάλωτοι των αγορών, όπως ξεκάθαρα το θέλησαν οι πολιτικοί ηγέτες (τόσο της δεξιάς όσο και της αριστεράς) που, εδώ και τρεις δεκαετίες, οικοδομούν την Ε.Ε.
Η έλλειψη ισχύος των πολιτικών ηγετών και η ανεξαρτησία της ΕΚΤ από τα κράτη-μέλη είναι εν μέρει υπεύθυνα για την αδυναμία εκ μέρους της Ευρώπης να επιλύσει το δράμα του ελληνικού χρέους. Ο άλλος λόγος είναι ότι, παρά τη φαινομενική ενότητά της, η Ε.Ε. (και συγκεκριμένα η ευρωζώνη) είναι βαθιά διχασμένη, σε δύο σχεδόν ασυμβίβαστα στρατόπεδα. Από τη μία, η Γερμανία και η ζώνη επιρροής της (Ολλανδία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Αυστρία και Φιλανδία), από την άλλη, η Γαλλία, η Ιταλία, η Ισπανία, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Ελλάδα.
Η προέλευση του ελληνικού χρέους (όπως και του χρέους των υπόλοιπων «περιφερειακών» χωρών) είναι πια γνωστή. Οταν η Ελλάδα έγινε δεκτή στους κόλπους της ευρωζώνης, τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και οι διεθνείς επενδυτές θεώρησαν αμέσως ότι η χώρα παρουσίαζε, παρά την προφανώς εύθραυστη κατάστασή της και τους περιορισμένους πόρους της, όλα τα εχέγγυα ώστε να λάβει μαζικές και φθηνές πιστώσεις(1). Στην Αθήνα έπεφταν βροχή προτάσεις χρηματοδότησης με αστεία επιτόκια. Προερχόμενες ιδίως από γερμανικές και γαλλικές τράπεζες, που πίεζαν τις ελληνικές κυβερνήσεις να χρεωθούν, με μικρό κόστος και σε βάθος χρόνου, κυρίως προκειμένου να αγοράσουν γερμανικό και γαλλικό πολεμικό υλικό(2)...
Οταν ξέσπασε η χρηματοπιστωτική κρίση των «τοξικών ομολόγων» του 2008, τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα έχασαν πολύ σύντομα τη ρευστότητά τους και μείωσαν δραστικά τις πιστώσεις, κάτι που απειλούσε να προκαλέσει ασφυξία στο σύνολο της οικονομίας. Προκειμένου να αποφύγουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο, τα κράτη αποφάσισαν να βοηθήσουν μαζικά τις τράπεζες δανειζόμενα από τις διεθνείς αγορές (εφόσον η ΕΚΤ τούς αρνείται). Οι οίκοι αξιολόγησης τιμωρούν την υπερχρέωση, ενώ ταυτόχρονα εκρήγνηνται τα επιτόκια δανεισμού των πιο χρεωμένων κρατών...
Το ελληνικό χρέος είναι καθεαυτό ασήμαντο, αν θυμηθούμε ότι το ΑΕΠ της Ελλάδας αντιπροσωπεύει λιγότερο του 3% του συνολικού ΑΕΠ της ευρωζώνης. Από τεχνική άποψη, το πρόβλημα θα μπορούσε να έχει διευθετηθεί εδώ και έναν χρόνο χωρίς δυσκολία. Ομως η γερμανική συντηρητική κυβέρνηση, που τότε βρισκόταν αντιμέτωπη με δύσκολες τοπικές εκλογές (τις οποίες τελικά έχασε), εκτίμησε ότι δεν θα ήταν «ηθικά» σωστό οι Ελληνες, κατηγορούμενοι για «διαφθορά» και «τεμπελιά», να ξεμπερδέψουν τόσο εύκολα. Επρεπε λοιπόν να τιμωρηθούν, ώστε να μην βρει μιμητές το κακό παράδειγμά τους.
Μια πολύ γοργή προσφορά βοήθειας στην Αθήνα, διακήρυσσε η Αγκελα Μέρκελ, «θα προκαλούσε αρνητικές συνέπειες, καθώς και άλλες χώρες που αντιμετωπίζουν δυσκολίες θα έπαυαν να κάνουν προσπάθειες»(3). Μια καθυστέρηση από την οποία επωφελήθηκαν οι αγορές, προσελκυσμένες από την ευρωπαϊκή διχογνωμία, προκειμένου να επιτεθούν στην Ελλάδα. Τελικά, το Βερολίνο κατέληξε στην αποδοχή ενός πρώτου (και ατελούς) σχεδίου βοήθειας, υπό μία προϋπόθεση: να συνεργαστεί σε αυτό και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ). Γιατί; Κατ' αρχάς, επειδή οι ευρωπαϊκοί θεσμοί δεν διαθέτουν στο οπλοστάσιό τους έναν αρκετά αυστηρό «εκτελεστή» που να εκφοβίζει τα κράτη. Και στη συνέχεια επειδή, εδώ και σαράντα χρόνια, ειδίκευση του ΔΝΤ είναι η απαίτηση εφαρμογής αντικοινωνικών πολιτικών μέτρων εκ μέρους των χρεωμένων κρατών. Οι συνταγές του (που εφαρμόστηκαν χωρίς έλεος στη Λατινική Αμερική κατά τις δεκαετίες του 1970 και του 1980) είναι πάντοτε οι ίδιες: αύξηση των φόρων κατανάλωσης, βάναυσες μειώσεις των δημόσιων δαπανών, άκαμπτος έλεγχος των μισθών, μαζικές ιδιωτικοποιήσεις(4)...
Η κυβέρνηση Παπανδρέου εξαναγκάστηκε λοιπόν να δεχθεί ένα βάναυσο σχέδιο προσαρμογής, το οποίο αρνήθηκαν οι εξεγερμένοι πολίτες. Ομως στα μάτια των αγορών το κακό είχε γίνει. Διότι η υπόθεση αυτή αποδείκνυε, μία ακόμη φορά, το προφανές: ότι τα ανακλαστικά της ευρωπαϊκής πολιτικής είναι υπερβολικά αργά, ενώ εκείνα των αγορών είναι άμεσα. Οι κερδοσκόποι αντιλήφθηκαν πως η Ευρωπαϊκή Ενωση παρέμενε ένας γίγαντας χωρίς πολιτικό εγκέφαλο και πως το ευρώ δεν ήταν παρά ένα «ισχυρό νόμισμα» με ασθενή δόμηση (δεν υπάρχει άλλο παράδειγμα στην ιστορία ενός νομίσματος που δεν πλαισιωνόταν από μια πολιτική αρχή). Οι αγορές κατόπιν επιτέθηκαν στην Ιρλανδία, στην Πορτογαλία, στην Ισπανία, στην Ιταλία, οι κυβερνήσεις των οποίων έσπευσαν να επιβάλουν στο εσωτερικό τους τις αντιδημοφιλείς συνταγές του ΔΝΤ...
Ετσι, σε ολόκληρη την Ευρώπη εξαπλώνεται το «δόγμα της εκτεταμένης λιτότητας», το οποίο οι προπαγανδιστές του παρουσιάζουν ως ένα είδος οικονομικού ελιξιρίου διά πάσα νόσο, ενώ παντού προκαλεί τρομερές κοινωνικές συμφορές. Ακόμη χειρότερα, οι πολιτικές δημοσιονομικής αυστηρότητας επιτείνουν την κρίση, στραγγαλίζουν τις επιχειρήσεις κάθε μεγέθους αυξάνοντας το κόστος δανεισμού και ενταφιάζουν κάθε προοπτική γρήγορης ανάκαμψης της οικονομίας. Παρασύρουν τα κράτη σε μια καθοδική πορεία αυτοκαταστροφής, τα έσοδά τους μειώνονται, η ανάπτυξη βαλτώνει, η ανεργία αυξάνεται, οι επιζήμιοι οίκοι αξιολόγησης κατεβάζουν τις βαθμολογήσεις τους, τα επιτόκια του δημοσιονομικού χρέους αυξάνονται, η γενική κατάσταση επιδεινώνεται και οι χώρες ζητούν επιπλέον βοήθεια(5)... Τόσο η Ελλάδα όσο και η Ιρλανδία και η Πορτογαλία -οι τρεις μόνες χώρες που δέχονται βοήθεια από την Ε.Ε. και από το ΔΝΤ- ωθήθηκαν σε αυτή την τρομερή κατηφόρα.
Το Σύμφωνο του Ευρώ, που προτάθηκε τον Μάιο, επιδεινώνει τα πράγματα. Διότι στην πραγματικότητα αποτελεί ένα επιπλέον στρίψιμο της βίδας με σκοπό την ενίσχυση της λιτότητας. Προβλέπει περισσότερη «ανταγωνιστικότητα», ακόμη περισσότερες μειώσεις των δημόσιων δαπανών, νέα μέτρα «δημοσιονομικής πειθαρχίας» και τιμωρεί κυρίως -ακόμη μία φορά- τους μισθωτούς. Απειλεί επίσης να επιβάλει κυρώσεις στα κράτη που δεν θα σεβαστούν το Σύμφωνο Σταθερότητας(6). Και προτείνει έως και να θέσει υπό κηδεμονία το δημόσιο χρέος, να περιορίσει δηλαδή την εθνική κυριαρχία. «Οι χώρες της Ευρώπης πρέπει να αφήνονται λιγότερο ελεύθερες να δημιουργούν χρέος» δήλωσε λόγου χάρη ο Λορέντσο Μπίνι Σμάγκι, μέλος του διευθυντηρίου της ΕΚΤ. Μερικοί ευρωκράτες πάνε πιο μακριά: προτείνουν την ανάκληση της ευθύνης της διαχείρισης των ίδιων των δημόσιων οικονομικών της από κάθε κυβέρνηση που δεν σέβεται το Σύμφωνο Σταθερότητας...
Ολα αυτά είναι παράλογα και δυσοίωνα. Εχουν ως κατάληξη μια εκπτωχευμένη ευρωπαϊκή κοινωνία προς όφελος των τραπεζών, των μεγάλων επιχειρήσεων και της διεθνούς κερδοσκοπίας. Προς το παρόν, οι δικαιολογημένες διαμαρτυρίες των ευρωπαίων πολιτών έχουν ως στόχο τους ίδιους τους κυβερνήτες τους, τα πειθήνια ανδρείκελα των αγορών. Πότε θα αποφασίσουν να εστιάσουν την οργή τους εναντίον του πραγματικού υπευθύνου, δηλαδή του συστήματος, που δεν είναι άλλο από την ίδια την Ευρωπαϊκή Ενωση;
1. Χάρη σε μια απατηλή αποτίμηση της οικονομικής κατάστασής της με την τεχνική βοήθεια της αμερικανικής τράπεζας Γκόλντμαν Σακς.
2. Η Ελλάδα είναι ο μεγαλύτερος εισαγωγέας όπλων στην Ε.Ε. Το ελληνικό κράτος αφιερώνει στον τομέα της άμυνας (εξαιτίας της αντιπαλότητας με την Τουρκία) το μεγαλύτερο ποσοστό του ΑΕΠ εντός Ε.Ε.
3. «El Pais», Μαδρίτη, 18 Ιουλίου 2011.
4. Διαβάστε: Philippe Askenazy, «L'austerite imposee a la Grece, de Charybde en Scylla», «Le Monde», Παρίσι, 19 Ιουλίου 2011.
5. Ανακοινωμένο στις 21 Ιουλίου, το νέο σχέδιο βοήθειας στην Ελλάδα έγινε αποδεκτό με ανακούφιση από τα φιλελεύθερα ΜΜΕ. Είναι λοιπόν καταδικασμένο να αποτύχει. Οι αγορές και τα κερδοσκοπικά και τοκογλυφικά κεφάλαια μύρισαν αίμα και δεν θα σταματήσουν σύντομα τις επιθέσεις τους.
6. Θέτει όριο 3% του ΑΕΠ για τα ελλείμματα του κρατικού προϋπολογισμού και 60% του ΑΕΠ για το δημόσιο χρέος.

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 14-8-2011