Το Ελληνικό χρέος και το ...χρέος μας.

«Το χρέος της Ελλάδας είναι πρωτοφανές»
Σύμφωνα με στοιχεία του Δ.Ν.Τ. το χρέος της Ελλάδας (δημόσιο και ιδιωτικό) είναι στο 179% του Α.Ε.Π. Ας δούμε λίγο τα χρέη (δημόσια και ιδιωτικά) των άλλων χωρών:Ιαπωνία: 197,2% του Α.Ε.Π.

Ολλανδία: 234%

Ιρλανδία: 222%

Βέλγιο: 219%

Ισπανία: 207%

Πορτογαλία: 197%

Ιταλία: 194%

Μέσος όρος για Ε.Ε.: 175% του ευρωπαϊκού Α.Ε.Π. (Διαβάστε επίσης εδώ)

Ποια είναι η Ελληνική «ιδιαιτερότητα»; Η Ελλάδα λοιπόν κάνει την πρωτοτυπία να μεταφέρει τα χρέη του ιδιωτικού τομέα στο δημόσιο. Γιατί το Ελληνικό κράτος όχι μόνο κάνει τα στραβά μάτια σε μια σειρά από ανοιχτές παρανομίες (π.χ. εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία) αλλά στερεί προκλητικά από το δημόσιο τους βασικούς του πόρους, προτιμώντας να φαίνεται ένα χρεοκοπημένο κράτος παρά ένας ανίκανος ιδιωτικός τομέας. Κι όλα αυτά χωρίς να αναφερθούμε στις κάθε τύπου επιδοτήσεις

Μόνο από τις offshore εταιρίες χάνονται κάθε χρόνο 6 δις έσοδα για το κράτος (Νέα, 11/05/2009). Χαρακτηριστικά ο πρώην υπουργός οικονομικών Γ. Αγαπητός αναφέρει στην Ελευθεροτυπία της 20/02: «…τα μη εισπραττόμενα φορολογικά έξοδα υπερβαίνουν το 40% των εισπραττόμενων». Σύμφωνα με στοιχεία του Ο.Ο.Σ.Α. το 25% της παραγωγής στην Ελλάδα διακινείται χωρίς παραστατικά με αποτέλεσμα το κράτος να χάνει τόσα λεφτά, ώστε αν τα έπαιρνε «…θα επέτρεπαν ακόμη και το μηδενισμό του δημόσιου χρέους μέσα σε λίγα χρόνια» (Ελευθεροτυπία, 20/02)

Σύμφωνα με τον Θ. Πελαγίδη, Καθηγητή της Οικονομικής Ανάλυσης στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς «Στην Ελλάδα, το χρέος του κράτους αντικατοπτρίζει και τις αδυναμίες του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας που δεν μπορεί να είναι ανταγωνιστικός με διεθνείς όρους.

Το κράτος έτσι παίρνει πάνω του και μέρος του ιδιωτικού χρέους, γεγονός το οποίο αντικατοπτρίζει και την αδυναμία του ιδιωτικού τομέα να πάρει τις ευθύνες του, να είναι διεθνώς ανταγωνιστικός χωρίς την κρατική προστασία και χρέωση.»«Το Ελληνικό δημόσιο είναι διογκωμένο»Σύμφωνα με στοιχεία του I.L.O. (International Labour Organization) στην Ελλάδα οι δημόσιοι υπάλληλοι αποτελούν το 22,3% των εργαζομένων την ίδια στιγμή που στην Γαλλία είναι το 30%, στην Σουηδία 34%, Ολλανδία 27%, Αγγλία 20%, Γερμανία 14%.

Τα παραπάνω στοιχεία περιλαμβάνουν τον στενό και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα και στην λίστα των χωρών της Ε.Ε. η Ελλάδα βρίσκεται περίπου στο μέσον!Η διόγκωση λοιπόν του δημοσίου είναι πέρα για πέρα πλαστή και ουσιαστικά χρησιμοποιούν την λειτουργικότητα του δημόσιου τομέα προκειμένου να πείσουν τον κόσμο ότι είναι διογκωμένος. Δεν έχει όμως παρά να ρίξει κανείς μια απλή ματιά στις μετατάξεις και τις αποσπάσεις για να δει το μηχανισμό «αξιοποίησης» των υπαλλήλων και τις ευθύνες γι αυτήν.

Αλλά δεν μιλάμε μόνο για «εξυπηρετήσεις»: Χαρακτηριστική η περίπτωση υπουργείου που προσέλαβε 250 υπαλλήλους στα Κέντρα Αγροτικής Ανάπτυξης (μέσω Α.Σ.Ε.Π.) χωρίς να έχει προνοήσει ΚΑΝ να νοικιάσει χώρο εργασίας γι αυτούς!! Η οργάνωση όμως των διευθύνσεων/οργανισμών/υπουργείων δεν είναι θέμα των δήθεν περισσευούμενων υπαλλήλων, αλλά των αδρά αμειβόμενων στελεχών και των πολιτικών τους προϊσταμένων. Αν αύριο λοιπόν απελευθερωθούν οι απολύσεις τα «στελέχη» αυτά μαζί με τους πολιτικούς τους προϊσταμένους θα εισηγηθούν την χρησιμότητά μας ως εργαζόμενοι, θα εισηγηθούν για την δική μας δουλειά, σύνταξη, ζωή!

«Οι Έλληνες δεν δουλεύουν»

Σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat οι Έλληνες εργαζόμενοι εργάζονται κατά μέσο όρο 42 ώρες την εβδομάδα έναντι 40,3 ωρών που είναι ο μέσος όρος στην Ε.Ε.

Αν λοιπόν ψάχνουμε για «τεμπέληδες» καλύτερα να πάμε πιο βόρεια όπου οι Σουηδοί (38,1), Δανοί (38) Φιλανδοί (37,8) κλπ. φαίνεται να τεμπελιάζουν πολύ για τα δεδομένα του Πρετεντέρη. Γιατί λοιπόν είναι μειωμένη η παραγωγικότητα; Το πρόβλημα και πάλι βρίσκεται στον ιδιωτικό τομέα: ΔΕΝ κάνει καμία τεχνολογική βελτίωση, δεν αναλαμβάνει το κόστος του εκσυγχρονισμού του και στηρίζεται στο χαμηλό μεροκάματο, το οποίο για να εξασφαλίσει πηγαίνει πλέον ΕΠΙΔΟΤΟΥΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ (ΕΣΟΑΒ, Interreg III κλπ.) σε χώρες των Βαλκανίων. Ως ανταπόδοση, τα κέρδη του από το εξωτερικό…παραμένουν στο εξωτερικό, σε off-shore εταιρίες και τράπεζες. Μάλιστα για να δείξουν την ευγνωμοσύνη τους (ειδικά) οι τράπεζες προς το δημόσιο, όχι μόνο κερδοσκοπούν με το χρέος του δημοσίου μέσα από την γνωστή κομπίνα με την ΕΚΤ (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα), αλλά προτρέπουν εδώ και χρόνια τους «σημαντικούς» πελάτες τους να βγάλουν τις καταθέσεις τους στο εξωτερικό σε αφορολόγητους off shore παραδείσους που ιδρύουν οι…ΙΔΙΕΣ!!!! (Ελευθεροτυπία 3/05/2002) Σε αυτούς δόθηκαν τα 12 δις «σωτηρίας» και εγγυήθηκαν άλλα 16!!!Αυτά και άλλα πολλά μπορούμε να γράψουμε για την σημερινή πραγματικότητα, όμως όλα θα συγκλίνουν προς μία απλή αλήθεια: Σήμερα δεν γίνεται απλά μια τεράστια αναδιανομή πλούτου από τους φτωχότερους προς τους πλουσιότερους, αλλά και τίθενται οι βάσεις για την διαιώνιση της ουσιαστικής εξαθλίωσης τόσο για την δική μας όσο και για τις επόμενες γενεές.Όσοι πιστεύουν ότι είναι απλά μια μπόρα που θα περάσει θ’ απογοητευθούν, όχι γιατί τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει, αλλά γιατί τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει δίχως την δική μας συμμετοχή.

Με τους σημερινούς όρους η ανοχή δεν είναι απλά συνενοχή, είναι ενεργός συμμετοχή στην καταστροφή της ζωής μας.

Η ελπίδα έχει νόημα όταν έχει μια βάση.

Δεν έχουμε δικαίωμα να καταστρέφουμε την βάση κρατώντας μια μάταιη ελπίδα.

Δεν μας ζητούν να δουλέψουμε περισσότερο.

Δεν μας ζητούν να μαζέψουμε τα έξοδά μας

Δεν μας ζητούν να κάνουμε κάποιες θυσίες για το κοινό καλό

Δεν μας ζητούν να στερηθούμε για τα παιδιά μας

Ζητούν τις ζωές μας και τις ζωές των γενιών που έρχονται.

Όσοι θεωρούν τα παραπάνω μεγάλα λόγια ή λαϊκίστικες ρητορείες θα δουν και στην πράξη ότι κάποια παραμύθια έχουν άσχημο τέλος. Μόνο που στην πραγματική ζωή ευθυνόμαστε κι εμείς γι αυτό.

Το κείμενο έχει δημοσιευθεί 22-2-2010 από το Σ.Ε.Κ.Α.Π.Ε.

Η αναφορά ΙΣΑ για δημοσίευση λιστών και ΑΜΚΑ γιατρών

ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΩΝ ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ

ΑΝΑΦΟΡΑ

Του ΝΠΔΔ με την επωνυμία «ΙΑΤΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΘΗΝΩΝ», που εδρεύει στην Αθήνα (οδός Σεβαστουπόλεως αρ. 113), νομίμως εκπροσωπουμένου.


Όπως είναι γνωστό πρόσφατα το Υπουργείο Οικονομικών έδωσε στη δημοσιότητα λίστα γιατρών που υπέπεσαν σε φορολογικές παραβάσεις.

Δημιουργείται λοιπόν εύλογα το ερώτημα αν αυτή η ενέργεια είναι σύμφωνη με τις κείμενες διατάξεις.
Ειδικότερα το άρθρο 5 παρ. 1 του Ν. 2472/1997 ορίζει ότι «επεξεργασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα επιτρέπεται μόνον όταν το υποκείμενο των δεδομένων έχει δώσει τη συγκατάθεσή του». Ωστόσο, η παρ. 2 του άρθρου αυτού επιτρέπει, κατ’ εξαίρεση, την επεξεργασία και χωρίς τη συγκατάθεση του υποκειμένου σε ορισμένες περιπτώσεις, μεταξύ των οποίων και εκείνη όπου «η επεξεργασία είναι απολύτως αναγκαία για την ικανοποίηση του έννομου συμφέροντος που επιδιώκει ο υπεύθυνος επεξεργασίας ή ο τρίτος ή οι τρίτοι στους οποίους ανακοινώνονται τα δεδομένα και υπό τον όρο ότι τούτο υπερέχει προφανώς των δικαιωμάτων και συμφερόντων των προσώπων στα οποία αναφέρονται τα δεδομένα και δεν θίγονται οι θεμελιώδεις ελευθερίες αυτών».
Επιπλέον η διάταξη του άρθρου 103 του ΝΔ 118/1973 ορίζει ότι «επί των υποθέσεων της φορολογίας των κληρονομιών, δωρεών, προικών και κερδών εκ λαχείων αι φορολογικαί δηλώσεις, τα συναπτέα αυταίς έγγραφα στοιχεία, αι εκθέσεις ελέγχου και αι κατά τας διατάξεις του παρόντος πράξεις είναι απόρρητα, απαγορευομένης της γνωστοποιήσεώς των εις οιονδήποτε άλλον πλην του εις ον αφορούν ταύτα. Εξαιρέσεις προβλεπόμενες υπό της κειμένης νομοθεσίας διατηρούνται εν ισχύ

». Εξάλλου, όπως παγίως κρίνει η Αρχή, «(…) ο Νομοθέτης εξειδικεύοντας τη συνταγματική επιταγή για την καθολική και υποχρεωτική εισφορά των Ελλήνων στα δημόσια βάρη (άρθρα. 4 παρ. 5 του Συντάγματος) ρυθμίζει με το Ν. 2238/1994, με τον οποίο κυρώθηκε ο Κώδικας Φορολογίας Εισοδήματος (ΦΕΚ 151) τους όρους, τις προϋποθέσεις, τη διαδικασία και τις συνέπειες της επιβολής του φόρου εισοδήματος. Με το άρθρο 85 του νόμου αυτού επιβάλλει τη χρησιμοποίηση όλων των προσωπικών στοιχείων και δεδομένων, που περιέχονται στις φορολογικές δηλώσεις αποκλειστικά και μόνο για φορολογικούς σκοπούς, τα χαρακτηρίζει απόρρητα και απαγορεύει τη γνωστοποίηση τους σε οποιονδήποτε άλλον εκτός από τα υποκείμενα τους.(…)

Από τις πιο πάνω διατάξεις του Ν. 2472/1997 συνάγεται ότι η κατοχή και επεξεργασία αρχείου προσωπικών δεδομένων πρέπει να στηρίζεται σε νόμιμη συλλογή των προσωπικών δεδομένων εν όψει των σκοπών της επεξεργασίας. Εξάλλου από το συνδυασμό των τελευταίων αυτών διατάξεων με τις ως άνω διατάξεις των παραγράφων 1 και 2 του άρθρου 85 του Ν. 2238/1994 συνάγεται ότι η άρση του απόρρητου των προσωπικών στοιχείων των φορολογικών δηλώσεων, που αφορά στα στοιχεία της παραγράφου 3 του ως άνω άρθρου εντάσσεται στα πλαίσια της διαδικασίας της εκπλήρωσης της φορολογικής υποχρέωσης και εξυπηρετεί τη διαφάνεια που διέπει, σύμφωνα με τη βούληση του νομοθέτη, τη διαδικασία αυτή. Έτσι γνωστοποίηση των προσωπικών δεδομένων που καλύπτονται από το απόρρητο σε τρίτο ή χρησιμοποίηση στοιχείων που δεν αποτελούν απόρρητα από τρίτο για σκοπούς διαφορετικούς από εκείνους που περιοριστικά αναφέρονται στις διατάξεις των παραγράφων 4 και 5 του πιο πάνω άρθρου είναι παράνομη. Από την αποκλειστική δε και περιοριστική απαρίθμηση των περιπτώσεων θεμιτής χορήγησης ορισμένων προσωπικών δεδομένων, είτε καλύπτονται από το απόρρητο είτε όχι, σε τρίτους για την πραγμάτωση σκοπών δημόσιου συμφέροντος που ανάγεται είτε στην αποτελεσματική άσκηση της αρμοδιότητας ορισμένων οργάνων του Δημόσιου ή νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου είτε στην άσκηση ιδιωτικών δικαιωμάτων συνάγεται η απαγόρευση οποιασδήποτε άλλης μεταβίβασης προσωπικών στοιχείων και δεδομένων που περιλαμβάνεται στις φορολογικές δηλώσεις (…)» (Βλ., έτσι, ρητά, Απόφαση 59/1999 της Αρχής, σχετικά με Σύσταση προς τον ΟΠΑΠ. Βλ., επίσης, ιδίως την Απόφαση 47/2003 της Αρχής, καθώς και τις Πράξεις της με αρ. πρωτ. 1423/19.04.2005 και 3820/13.10.2005). Ανάλογα ισχύουν με το φορολογικό απόρρητο, που καθιερώνει η προαναφερόμενη διάταξη του άρθρου 103 του ΝΔ 118/1973. Όπως, επίσης, παγίως δέχεται η νομολογία των δικαστηρίων σχετικά με τις προαναφερόμενες διατάξεις, που θεσπίζουν το απόρρητο φορολογικών στοιχείων, από τις διατάξεις αυτές προκύπτει ότι κανόνας είναι το φορολογικό απόρρητο, το οποίο κάμπτεται μόνο στις περιπτώσεις, που θεσπίζει ρητά και κατά τρόπο περιοριστικό ο νομοθέτης (Βλ., ενδεικτικά, ΣτΕ 245/84, Μον. Πρ. Θεσ/κης 929/1987, Μον. Πρ. Θεσ/κης 1884/1988, Πολ. Πρωτ. Αθηνών 10131/1991 in ΝΟΜΟΣ, και τις εκεί αναφερόμενες Αποφάσεις. Πρβλ., ιδίως, Γνωμ. ΝΣΚ 326/2004 και Γνωμ. ΟλΝΣΚ 208/2005, ΝΟΜΟΣ).

Εν προκειμένω, μία σειρά από συναδέλφους ιατρούς-μέλη μας τα ονόματα των οποίων είδαν το φώς της δημοσιότητας, υπέστησαν σοβαρή προσβολή της προσωπικότητάς τους, διαπομπεύθηκαν δημοσίως, αν και πρόκειται για ευυπόλυπτους συναδέλφους επιστήμονες, χωρίς να προκύπτει ότι πράγματι εν προκειμένω η δημοσιοποίηση αυτή ήταν πράγματι νόμιμη

Απευθυνόμαστε σε σας ως αρμοδία αρχή και παρακαλούμε να έχουμε την άποψή σας επί του παραπάνω ζητήματος που έχει, φρονούμε, αναστατώσει όχι μόνο τον ιατρικό κόσμο, αλλά και ολόκληρη την ελληνική κοινωνία.

Το τελευταίο διάστημα έχουμε γίνει δέκτες παραπόνων από ιατρούς μέλη μας γιατί από της ισχύος του Ν. 3846/2010 [Φ.Ε.Κ. 65 Α’/11-5-2010] «Εγγυήσεις για την εργασιακή ασφάλεια και άλλες διατάξεις» είναι υποχρεωτική η αναγραφή του ΑΜΚΑ του ιατρού στις ιατρικές συνταγές.

Συγκεκριμένα η διάταξη του άρθρου 32 παρ. 6 ορίζει τα ακόλουθα:
«6. Συνταγές φαρμάκων στις οποίες δεν έχουν συμπληρωθεί όλα τα πεδία του συνταγολογίου συμπεριλαμβανομένου και του Αριθμού Μητρώου Κοινωνικής Ασφάλισης (AMΚΑ) του αρμόδιου ιατρού που συνυπογράφει δεν εκτελούνται από τον φαρμακοποιό.»
Το ζήτημα που εν προκειμένω τίθεται είναι ότι με βάση τον ΑΜΚΑ αποκαλύπτεται η ημερομηνία γέννησης του θεράποντος ιατρού, στοιχείο που αναμφισβήτητα συνιστά προσωπικό δεδομένο, απόρρητο στοιχείο της προσωπικότητας του και σε κάθε περίπτωση αφορά την ιδιότητα εκάστου πολίτη ως ασφαλισμένου και όχι ως επαγγελματία. Η αναγραφή δε αυτού σε κάθε συνταγή συνεπάγεται τη γνωστοποίηση σε κάθε ασφαλισμένο προσωπικών στοιχείων του ιατρού, όπως π.χ. την ηλικία του, γεγονός για το οποίο αφενός δεν συντρέχει λόγος, αφετέρου μπορεί να δημιουργήσει ζητήματα στον εκάστοτε ιατρό.
Το ερώτημα που συνακόλουθα τίθεται είναι αν νομίμως κάμπτονται εν προκειμένω οι αρχές προστασίας των προσωπικών δεδομένων εκ μόνου του λόγου ότι η πολιτεία αδυνατεί να ελέγξει τη συνταγογράφηση φαρμάκων και τον περιορισμό των δημοσίων δαπανών για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των ασφαλισμένων του δημοσίου και των λοιπών ασφαλιστικών ταμείων.
Για όλους τους παραπάνω λόγους ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών είναι αντίθετος: 1) στην δημοσίευση της λίστας των ιατρών που υπέπεσαν σε φορολογικές παραβάσεις και 2) στην αναγραφή του Α.Μ.Κ.Α. των θεραπόντων ιατρών στα συνταγολόγια των ασφαλισμένων.
Παραμένοντας στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε διευκρίνιση, παρακαλούμε να έχουμε τις απόψεις σας επί του θέματος αυτού.

ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ
ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΑΘΗΝΩΝ

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ Ο ΓΕΝ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

Σ. ΡΗΓΑΚΗΣ Γ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ

Athens protests May 2010

Check out this SlideShare Presentation: Quiet is one that ignores the reality
The rich need to pay their taxes in Greece as required.
The workers and the unemployed suffer from pensions and cut wages by 30%!

Athens protests May 2010

View more presentations from Dennis Labadarios.

Η καταστροφή της Ελλάδας.

Η Ελλάδα στο βάραθρο της καταστροφής
====================================
www.resaltomag.gr – 14.5.10
‘’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’

Η χώρα μας δεν έχει βρεθεί ποτέ στην ιστορία της μπροστά σε τόσο μεγάλους κινδύνους.

Οι κίνδυνοι που μας απειλούν είναι εφιαλτικοί.

Δεν είναι μόνο το δέντρο που βλέπουμε είναι κυρίως το δάσος που χάνουμε: Το διεθνές ΟΛΟ και τα ανταγωνιστικά παιχνίδια, τρομακτικά απειλητικά, των ισχυρών του κόσμου.

Η Ελλάδα είναι στο επίκεντρο αυτών των παιχνιδιών, στην αιχμή των διεθνών ανταγωνισμών και ο αδύνατος κρίκος στο διεθνές ιμπεριαλιστικό πλέγμα, συνακόλουθα στην αιχμή της Νέας Τάξης.

Ας σχηματοποιήσουμε την εικόνα για καλύτερη κατανόηση των εφιαλτικών κινδύνων:

Στη χώρα μας τέμνονται τρεις κακουργίες:

α). Η πρώτη και η καθοριστικά καταλυτικότερη είναι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός. Κηδεμονεύει καταλυτικά το πολιτικό κατεστημένο, το κράτος και το παρακράτος (είναι το παρακράτος).

β). Η δεύτερη είναι η ευρωπαϊκή δομή της Νέας Τάξης με κυρίαρχη δύναμη το γερμανικό ιμπεριαλισμό: Έχει διεισδύσει σε οικονομικό επίπεδο αποφασιστικά και μας απομυζεί ληστρικά…

γ). Η τρίτη είναι η υπερδύναμη της Ρωσίας. Μια υπερδύναμη που διεκδικεί με στρατηγικό και τακτικό σχέδιο αυτά που της αφαίρεσαν και μια νέα αναδιανομή της παγκόσμιας πίτας, με ιδιαίτερα συμφέροντα προς Βαλκάνια, Ελλάδα και Τουρκία.

Εδώ να συμπληρώσουμε και μια άλλη «δορυφορική» και μικρότερη κακουργία: Τους ιμπεριαλιστικούς προσανατολισμούς της Τουρκίας.

Θα πρέπει, ωστόσο να παρατηρήσουμε ότι η Τουρκία δεν έχει ακόμα «χωνευτεί» από το πλανητικό, νεοταξικό στερέωμα: Είναι ατελώς αφομοιωμένη…

Αυτό, σε σχέση με τη στρατηγική του νέο-οθωμανισμού, της δίνει πολλά περιθώρια για μια ανεξάρτητη «εθνική πολιτική».

Το κατεστημένο της Τουρκίας, φαίνεται να γνωρίζει καλά ότι τα στρατηγικά σχέδια της Νέας Τάξης «προβλέπουν» και τη δική της κατάτμηση και διαίρεση.

Είναι λάθος, συνεπώς, να πιστεύουμε ότι η Τουρκία ακολουθεί δουλικά τους Αμερικανούς. Τους ακολουθεί όσο ταυτίζονται τα γενικά, δικά της συμφέροντα…

Η Τουρκία λειτουργεί, ακόμα, με εθνικούς όρους σχετικής ανεξαρτησίας. Αυτό τη βοηθάει να αξιοποιεί και να εκμεταλλεύεται προς όφελός της τις ισορροπίες ανάμεσα στις τρεις μεγάλες κακουργίες. Μέχρι και πυρηνικό εργοστάσιο με τους Ρώσους συμφώνησε!!!

Οι ισορροπίες και οι συμφωνίες
‘’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’
Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, αναπόφευκτα όξυνε τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και ιδιαίτερα τους ανταγωνισμούς μεταξύ των τριών μεγάλων κακουργιών.

Μπροστά στον κίνδυνο μιας γενικής σύγκρουσης ανάμεσα στους ισχυρούς πόλους του πλανήτη, σύγκρουση που θα οδηγούσε σε γενική καταστροφή και κατάρρευση, αναζητήθηκαν νέες ισορροπίες και έγιναν κάποιες νέες μεταβατικές, μοιρασιές.

Το σταυροδρόμι των Βαλκανίων, η Ελλάδα, πέρασε στην απόλυτη κατοχή των Αμερικανών με τη «συμπαράσταση» της Γερμανίας.

Η Ρωσία, μάλλον κέρδισε μια «διακριτική» παρακολούθηση και συμμετοχή στα τεκταινόμενα, μια μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων με την αποδοχή ότι η Ελλάδα ανήκει κάτω από τη μπότα των Αμερικανών και του ΔΝΤ…

Αυτή τη σχετική «ελευθερία κινήσεων» την αξιοποίησε άμεσα με τη σύναψη στρατηγικών συμφωνιών με την Τουρκία…

Δεν μπορούμε, φυσικά, να γνωρίζουμε τα «συμφωνηθέντα», αλλά είναι καθαρά τα εξής:

α). Το Αιγαίο και ο υπόγειος πλούτος της Ελλάδας, όπως και όλη η χώρα μας βρίσκονται υπό κατοχή: Κάτω από την απόλυτη κυριαρχία των Αμερικανών.

Η κυβέρνηση Παπανδρέου και το πολιτικό κατεστημένο της χώρας μας, μεθοδικά και συνειδητά την παρέδωσαν στη δικτατορία του ΔΝΤ και τη μετέτρεψαν σε ολοκληρωτικό προτεκτοράτο των Αμερικανών…

β). Τα πετρέλαια του Αιγαίου είναι ο πρώτος στόχος.

Οι Αμερικανοί αναλαμβάνουν την εκμετάλλευση αυτού του έργου, μοιράζοντας ένα κομμάτι σε Ελλάδα και Τουρκία. Λέγεται ότι παραχωρούν στον καθένα το 20%!!!

Ο ερχομός του Ερντογάν έχει σχέση και με αυτά…

Εδώ, λοιπόν, είναι τεράστια τα συμφέροντα και «συνωστίζονται» πολλοί εφιάλτες…

Ο πλέον άμεσος είναι η κατασκευή ενός νέου πολιτικού σκηνικού ανοικτά δικτατορικού και υποταγμένου στην Αμερική.

Η καταστροφή του Αιγαίου και η μετατροπή του σε ένα «φρούριο» πετρελαίου θα ξεσηκώσει και τις ελληνικές πέτρες.

Πρέπει, συνεπώς να καταστραφεί παντελώς η ελληνική κοινωνία, να ριχτεί ο ελληνικός λαός στα έσχατα όρια της εξαθλίωσης και να ισοπεδωθεί κάθε κύτταρο Αντίστασης και λαϊκών κινημάτων.

Να κατασκευαστούν οι αλυσίδες μιας στυγνής και εφιαλτικής ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ δικτατορίας και ένας μηχανισμός μισθοφόρων γενίτσαρων και ψυχρών δολοφόνων.

ΠΡΕΠΕΙ να θωρακιστεί αυτό το αμερικανικό προτεκτοράτο η «Ελλάς», με ό,τι το πιο βάρβαρο και τρομοκρατικό, με ό,τι που σύγχρονο υλικό «γύψου», με όλες τις νέες τεχνικές των βασανιστηρίων και του εγκλήματος.

Τα στίφη των «βαρβάρων» που εισήγαγαν, τους εξαθλιωμένους αλλοδαπούς δούλους, καθώς και όλων των ειδών τις αλλοδαπές μαφίες θα ΑΠΟΤΕΛΕΣΟΥΝ το «υλικό» επάνδρωσης της νέας αποικιοκρατίας της Ελλάδας…

Να, γιατί, η εισβολή και η κατοχή της χώρας μας από τους ξένους δεν ήταν ούτε «αυθόρμητη», ούτε «αθώα». Ήταν στρατηγικά μεθοδευμένη.

Γι’ αυτό, το έγκλημα της λεγόμενης «αριστεράς» είναι από τα μεγαλύτερα ιστορικά εγκλήματα και από τις μεγαλύτερες προδοσίες της εργατικής τάξης και του λαού…

ΟΛΑ αυτά που ζούμε σήμερα και έχουμε περιγράψει και αναλύσει σε σωρεία άρθρων, είναι πρόβα τζενεράλε: Αποτελούν προπαρασκευαστικές πρακτικές και προβοκάτσιες για την οικοδόμηση του αυριανού εφιάλτη.

Αυτά που ζούμε σήμερα είναι παρωνυχίδα μπροστά σε αυτά που θα ζήσουμε αύριο, αν οι λαοί της Ευρώπης και ο ελληνικός λαός δεν τα αναχαιτίσουν.

Πιστεύουμε ότι έρχεται μια νέα επαναστατική πλημμυρίδα που θα σαρώσει τα σχέδια της Νέας Τάξης.

Η εποχή μας είναι εποχή πολέμων και επαναστάσεων και όλα αυτά οι δήμιοι του κόσμου δεν μπορεί να τα αντιμετωπίσουν, γιατί έρχεται το τέλος τους: Όλες οι κινήσεις τους είναι οι σπασμοί ενός συστήματος που καταρρέει διεθνώς…

Μη θριαμβολογείτε, συνεπώς, δήμιοι.

Η «Τάξη» σας είναι προσωρινή. Είναι χτισμένη στην άμμο…

Στέφανος Ληναίος

Ενοχές στην οργή και κατάθλιψη.

Και τι ζητάω;
ΕΥΓΕΝΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ

Ο πρωθυπουργός υποσχέθηκε ότι θα προστατέψει τα χαμηλά εισοδήματα και όμως αυτοί καλούνται να πληρώσουν την κρίση.
Τα μέτρα σκληρής λιτότητας αυτούς πλήττουν. Μόνο οι θυσίες τους θα πιάσουν τόπο! Είναι χαμένοι από χέρι. Το βάρος της πολιτικής στιγμής δεν θα το σηκώσουν οι πραγματικοί υπεύθυνοι για την κρίση και την κατάντια της Ελλάδας . Αυτοί που κυβερνήσανε τα τελευταία 35 χρόνια έχουνε πάθει επιλεκτική αμνησία. Δεν ξέρουν τίποτα για τις μίζες που πέφτανε . Οι μεν πράσινοι δεν θυμούνται τις τόσες παροχές και προνόμια που δώσανε. Οι δε γαλάζιοι δεν θυμούνται πόσους διόρισαν στο δημόσιο . Και τα δύο κόμματα δεν ξέρουν τίποτα για τα οικονομικά σκάνδαλα όπως της Siemens και του Βατοπεδίου.
Ο πρωθυπουργός και το επιτελείο του θα κάνει τα πάντα να μην χρεοκοπήσει η χώρα . Ελπίζει να ανακτήσει την αξιοπιστία της χώρας μας στις διεθνείς αγορές αλλά δεν κάνει συγκεκριμένες προτάσεις αναδιοργάνωσης .Δεν καταστρώνει πλάνο αύξησης η δημιουργίας κάποιων επαγγελματικών κλάδων. Διαμαρτύρεται για τις πιέσεις που δέχεται και τα spread .Ο ίδιος δήλωνε ότι κοιμάται και ξυπνάει με το περίστροφο δίπλα του .Τι μηνύματα έστειλε στο εξωτερικό με την κάθε ομιλία του ; Οι καταστροφολογίες και οι μαύρες προβλέψεις ποιους βοηθήσανε; Προτρέπει αλλά δεν επιβάλει την περικοπή των δώρων Πάσχα και Χριστουγέννων στους βουλευτές . Η Βουλή των Ελλήνων η οποία με ομόφωνη απόφαση (ΦΕΚ223 Α) ενέκρινε, εν μέσω κρίσης, πρόγραμμα επιδότησης για όλους ανεξαιρέτως, τους βουλευτές και ευρωβουλευτές (περίπου 1.500.000 ευρώ) για να αγοράσουν το δικό τους προσωπικό εξοπλισμό πληροφορικής , τι ρόλο παίζει;
Καταργείται η 13η και η 14η σύνταξη για όλα τα ταμεία. Πως θα ζήσουν οι συνταξιούχοι που εξωθούνται στην εξαθλίωση και τον αφανισμό; Αυτή είναι η ανταμοιβή τους μετά από τόσα χρόνια που εργάστηκαν σκληρά; Τα λεφτά τους δεν είναι αυτά που κατατέθηκαν στα ασφαλιστικά τους ταμεία; Τα ίδια ταμεία που οι πολιτικοί μας τα αδειάσανε με τις λάθος επιλογές τους.
Παγώνουν οι μισθοί και οι συντάξεις για τα επόμενα 3 χρόνια. Ο πληθωρισμός όμως καλπάζει εξαναγκάζοντας την πλειοψηφία των ελλήνων σε περικοπές σε όλα τα επίπεδα. Για τι τους στερούνε την ποιότητα ζωής και την αξιοπρέπεια; Τα καταστήματα κλείνουν το ένα πίσω από το άλλο και η ανεργία αυξάνεται. Οι δρόμοι μας αδειάζουνε και τα αυτοκίνητα που κυκλοφορούν λιγοστεύουν λόγω ακρίβειας της βενζίνης.
Αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης των γυναικών στον δημόσιο τομέα στα 65 έτη έως το τέλος του 2013, με έναρξη το 2011.Για τι δεν αναγνωρίζεται η προσφορά της γυναίκας εντός και εκτός των εργασιακών χώρων; Μάνα δεν τους γέννησε τους πολιτικούς μας;
Τα καινούργια μέτρα σε φέρνουν σε απόγνωση. Αναλογίζεσαι πόσο, ως άτομο και ως υπάλληλος ,φταις για την μαύρη τρύπα της ελληνικής οικονομίας. Ποιό είναι το μερίδιο της ευθύνης, που σου αναλογεί, για την κατρακύλα; Τι δεν έπραξες καλά; Γιατί καλείσαι να σώσεις την χώρα και να πληρώσεις τα σπασμένα; Γιατί εσύ, που καταθέτης την ίδια φορολογική δήλωση κάθε χρόνο , ούτε πολιτικός είσαι και ούτε έχεις πλουτίσει από το επάγγελμά σου πρέπει να θυσιαστείς; Και άντε να πληρώσεις για τι πονάς την μάνα πατρίδα αλλά πως θα είσαι σίγουρος πως αυτή τη φορά τα λεφτά θα πάνε εκεί που πρέπει και όχι σε πονηρές τσέπες ;Ακούγοντας το τραγούδι του Σαββόπουλου ο Έλληνας αναρωτιέται : και τι ζητάω; Μία ευκαιρία στο παράδεισο να πάω . Ζητάει πολλά; Δεν του αξίζει μία καλύτερη ζωή με την όποια μορφή την επιδιώκει; Ο παράδεισος για τον κάθε ένα είναι σχετικός αλλά ο άνθρωπος έχει το κάθε δικαίωμα να το ονειρευτεί και να το βάλει σαν στόχο. Θέλει ο καημένος να φτάσει στο παράδεισο αλλά τον πάνε στην κόλαση!

Μια ιστορία για οπισθοβαρείς νεοφιλελευθερους.

Κυκλοφορεί στο διαδίκτυο τις τελευταίες 10 ημέρες και με τίτλο

Για τους νάνους της νοημοσύνης.

Το 1982 δούλευα σε μεγάλη βιομηχανική αμερικανική εταιρεία στην Νέα Υόρκη. Η ύφεση άρχιζε και στο διοικητικό συμβούλιο γινόταν η συζήτηση για το πόσο προσωπικό θα απολύσουμε. Ήμουν υπεύθυνος για το σχέδιο κερδοφορίας και είχα μαζέψει όλες τις προτάσεις από 42 χώρες. Όλοι είχαν προτείνει περικοπές προσωπικού - 15.000 παγκοσμίως.
Ο κάθε αντιπρόεδρος έκανε τις προτάσεις του. Ο πρόεδρος μας δεν μιλούσε.
Κοιτάζαμε όλοι ο ένας τον άλλον και δεν είχαμε ιδέα γιατί ήταν αμίλητος.
Όταν τελειώσαμε ξαφνικά ο πρόεδρος ζήτησε την άδεια να μιλήσει. Ο λόγος του έχει μείνει αποτυπωμένος στο μυαλό όλων που ήμασταν εκεί και αν και έχουν περάσει 28 χρόνια τον θυμάμαι λες και ήταν χθες. Θα τον αναπαράγω όσο πιο σωστά μπορώ διότι οι αξίες που περιέχει είναι αθάνατες και μπορούν να φανούν χρήσιμες σ' αυτό που θα ζήσουμε σύντομα.
«Ο καθαριστής όταν περνά την πόρτα του εργοστασίου είναι σύζυγος, πατέρας παιδιών που πάει στο σπίτι που χρωστάει και κοιτάζει με υπερηφάνεια αυτά που δημιούργησε, τα οποία ακόμη κι αν λίγα, του είναι αρκετά. Αποφασίζουμε σήμερα να τον διώξουμε. Να χάσει την δουλειά του να πάει σπίτι άνεργος με μια επιταγή δυο μηνών. Τι θα πει στα παιδιά του; Τι θα πει στην γυναίκα του; Πώς να τους εξηγήσει ότι από αύριο χάνει την αξιοπρέπεια του; Κι εάν σε τρεις μήνες δεν έχει βρει δουλειά; Θα χάσει το σπίτι του και ίσως την γυναίκα του. Δεν μπορώ να βάλω την υπογραφή μου σε ένα σχέδιο που καταδικάζει τη ζωή και την ύπαρξη τόσων ανθρώπων.
ΑΛΛΑ την ιδία στιγμή έχω και υποχρέωση στους μετόχους μου που μου εμπιστεύτηκαν τις οικονομίες τους και εάν δεν κάνω κάτι τα συνταξιοδοτικά ταμεία δεν θα έχουν λεφτά για τις συντάξεις.
Οι απολύσεις που όλοι μου προτείνετε μειώνουν τα ετήσια έξοδα κατά $135.000.000. Έκανα ένα απλό υπολογισμό και προτείνω το εξής σχέδιο: Ελάττωση του μισθού μου κατά 75%. Ελάττωση μισθού όλων των αντιπρόεδρων κατά 50%. Ελάττωση γενικών διευθυντών κατά 40% κ.λπ. Καμία απόλυση. Θέλω τους αριθμούς σε μια ώρα».
Σηκώθηκε και έφυγε ... όπως έφευγε είπε με ένα ειρωνικό χαμόγελο «κρίμα που θα παίξετε γκολφ μόνο τρεις φορές αντί για έξι παιδιά».
Περάσαμε την θύελλα χωρίς να διώξουμε ούτε ένα άτομο και σε τρία χρόνια η αξία της μετοχής ήταν $147 από $7.5 το 1980 πριν αρχίσει η κρίση. Α ναι, είχαμε και 27 διπλώματα ευρεσιτεχνίας από απλούς εργάτες σ' αυτό το διάστημα. Δεν χρειάζεται να πω ότι ο κόσμος έπινε νερό στο όνομα του.
Το 1992 στο τραπέζι που του κάναμε για την συνταξιοδότηση του - και είχαμε έρθει από όλο τον κόσμο αν και δουλεύαμε σε άλλες εταιρείες - τον ρωτήσαμε να απαντήσει στον αποχαιρετιστήριο λόγο του γιατί διάλεξε να κάνει αυτό που έκανε. Όπως το θυμάμαι η απάντηση ήταν:
«Ακούστε μπορεί να είχε και συναισθηματικές ρίζες η απόφαση αυτή. Αλλά δεν χωρούν συναισθήματα σε τέτοιες αποφάσεις. Απλώς βρήκα μια λύση που απαντούσε και στη λογική και στο συναίσθημα. Ήμαστε σε 42 χώρες από τις οποίες η 38 είναι φτωχές. Θα κατέστρεφα ολόκληρες μικρές κοινωνίες διότι όπως ξέρετε τα εργοστάσια μας είναι σε κωμοπόλεις. Εάν το έκανα όπως μου είχατε προτείνει είναι αυτονόητο ότι θα έφερνα ανθρώπους στην απελπισία.
Και κανείς μα κανείς ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ένας απελπισμένος άνθρωπος. Η πιθανότητα να ΕΚΑΙΓΑΝ το εργοστάσιο ήταν μεγάλη.
Ενώ εσείς που ήσασταν διπλά μου και όλο το μισθό να σας έπαιρνα δεν θα καίγατε τίποτα γιατί πιστεύετε ότι είστε μέσα στο ΣΥΣΤΗΜΑ και άνθρωποι που αισθάνονται κομμάτι του συστήματος ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ.
Να θυμάστε ότι η πραγματική καταστροφή έρχεται όταν ο κόσμος αισθάνεται αποκλεισμένος από το σύστημα, νιώθει αδικία και δεν έχει καμία ελπίδα. Τότε είναι έτοιμος για όλα ... και εργοστάσια καίει».
Σήμερα ζωγραφίζει στο San Francisco και είναι στο στρογγυλό τραπέζι (άτυπη συνάντηση κάθε 8 εβδομάδες) του Ομπάμα.
Γιατί το έγραψα;
Βλέπω όλους τους να βγαίνουν στην τηλεόραση και να μιλούν για διαρθρωτικές αλλαγές (ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ), ανάγκη για αλλαγή (ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ), αλλαγή νοοτροπίας (ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ). Όλα αυτά χωρίς ίχνος συμπόνιας και λογικής σκέψης σχετικά με το ποιο μπορεί να είναι το αποτέλεσμα. Φυσικά είναι υπέρ των αλλαγών και προφανώς ζουν με την φαντασίωση ότι ΑΥΤΟΙ δεν χρειάζεται να αλλάξουν. Δεν έχουν τίποτα να χάσουν διότι είναι με το ΣΥΣΤΗΜΑ. Έτσι θα είναι όχι μόνο προστατευμένοι αλλά η ΚΡΙΣΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΑΙΡΙΑ (σας θυμίζει κάτι αυτό) να γεμίσουν περισσότερο τις τσέπες τους. Λοιπόν νάνοι της νοημοσύνης έγραψα το άρθρο αυτό για να ξέρετε πώς συμπεριφέρονται οι άνθρωποι, που είναι πραγματικά σκεπτόμενοι. Έτσι δεν θα έχετε καμία δικαιολογία ότι δεν ξέρατε όταν όμορφα «εργοστάσια» αρχίζουν να καίγονται όμορφα. ΠΑΝΤΟΥ

Η λάσπη της Ιστορίας

Η ΛΑΣΠΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ.

Από την σκοπιά της γνώσης που μας έχει προσφέρει με απλόχερη σκληρότητα τοπαρόν, η περιώνυμη πρόβλεψη του Φράνσις Φουκουγιάμα περί τέλους της ιστορίαςαποκτά λιγότερο την όψη της ιδεολογικής έπαρσης και περισσότερο αυτή τηςουτοπικής ελπίδας για έξοδο από τον αφόρητο πόνο που εμπνέει η ιστορική ζωή. Η ιστορία δεν πονάει μόνο επειδή περιλαμβάνει σφαγές ή λιμούς --εμπειρίες,ατομικές και συλλογικές, που είναι μοιραίες και επίπονες. Πονάει γιατί αποτελεί υπενθύμιση των ορίων της βούλησης, ατομικής και συλλογικής. Πονάει επειδή μας θυμίζει ότι, κόντρα στους ευσεβείς μας πόθους, δεν έχουμε καταστεί πιο άτρωτοι απέναντι στις ανατροπές της από ό,τι οι άνθρωποι εκατοντάδες ή χιλιάδες χρόνια πριν, και ότι η όποια πρόοδός μας δεν αποτελείεξασφάλιση από την διάψευση φιλοδοξιών ή ονείρων, την επανασύνδεση με τηνεμπειρία της αποτυχίας ή της συντριβής. Πονάει επειδή μας αποκαλύπτει ότι οιβεβαιότητές μας, τα δόγματά μας, οι ορθοδοξίες μας, οι βάσεις πάνω στις οποίες μαθαίνουμε να ζούμε, είναι επισφαλείς κατασκευές που μια μέρακαταρρέουν απροειδοποίητα, αφήνοντας μας ανυπεράσπιστους απέναντι σε ένα άδειο και ερημωμένο τοπίο. Η ιστορία πονάει γιατί δεν είναι η πραγματικότητα αλλά το Πραγματικό, αυτό το οποίο εκθέτει την επισφάλεια και την ανεπάρκεια των συμβολικών μέσων με τα οποία νοηματοδοτούμε την κοινωνική και ατομική μας ζωή. Για αρκετό καιρό, η φράση του Jameson είχε χάσει την αιχμηρότητα που της αρμόζει. Οι δυτικές κοινωνίες, κορυφές ενός παγκόσμιου παγόβουνου του οποίουτα συχνά εξαθλιωμένα βάθη είχαν πάψει καν να αντιλαμβάνονται, είχαν εισέλθεισε μια φάση ακατάσχετης ευφορίας. Η ευφορία αυτή είχε πάνω από όλα μιαβασική ιδεολογική συνέπεια: την ιδέα ότι δεν υπάρχουν πραγματικές συνέπειες,ότι ουσιαστικά τα βασικά προβλήματα της ζωής είχαν πλέον επιλυθεί, και ότιτο μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να ζούμε σε μια κατάσταση μεταξύαφασικής αμνησίας και αγγελικής αθωότητας, κοιτάζοντας το παρελθόν με έναμείγμα συγκατάνευσης και συμπόνοιας για όσους --άτυχους-- έζησαν και πέθανανγια μάταιες αφαιρέσεις (αλλιώς, ιδέες) χωρίς ποτέ να δοκιμάσουν αυτό που μαςπροσφέρθηκε: την απτή καλυτέρευση των συνθηκών ζωής. Στις ανθρωπιστικέςεπιστήμες, η θεωρητική δραστηριότητα συνεχίστηκε αμείωτα, αλλά για λόγουςεπαγγελματικής υποχρέωσης ή νοσταλγίας για το ένδοξο παρελθόν παρά εξαιτίαςμιας αίσθησης του επίπονα κατεπείγοντος. Στην ευρύτερη κοινωνία, κυρίαρχησεη αντίληψη ότι η θεωρητική γνώση είναι απλό επαγγελματικό εργαλείο,εξειδικευμένη δραστηριότητα για μια συγκεκριμένη και ολιγομελή τάξη. Και δικαίως. Για ολόκληρη την δεκαετία του 90 και για μεγάλο κομμάτι της πρώτηςδεκαετίας του 21ου αιώνα, το να γεννηθείς στην δύση σήμαινε ότι έχεις αρκετές πιθανότητες να ζήσεις άνετα χωρίς να χρειαστεί ποτέ να ματώσεις τομυαλό σου απέναντι σε ανεπίλυτα προβλήματα. Και έτσι, τα χρόνια αυτά ήτανχρόνια μιας κάποιας χαλαρότητας και ανεκτικότητας, βασισμένης σε τελικήανάλυση στην πεποίθηση ότι τίποτε δεν απειλούσε πραγματικά τα κεκτημένα καιότι το μόνο που απομένει σε ό,τι αφορά την σκέψη είναι να μας βοηθά ναπερνάμε κάποιες στιγμές με την αίσθηση ότι κάνουμε κάτι αξιόλογο, ηθικό,υψιπετές, και τέλος πάντων αρμόζον στο επίπεδό μας. Ο εκλεκτικισμός, η αίσθηση ότι οι ιδέες είναι κάτι σαν τα εδέσματα σε ένα πλουσιοπάροχο μενούπου σου επιτρέπουν να δοκιμάσεις λίγο απ' όλα, συνδυάζοντας γεύσεις, ήταν ηαναντίρρητη προδιάθεση της εποχής. Στο τέλος αυτής της εποχής, το τέλος μιας ουτοπίας η οποία γνώρισε βέβαιαένα σημαντικό βαθμό υλοποίησης στις αναπτυγμένες κοινωνίες χωρίς όμως ναπάψει να είναι βασισμένη στην θεμελιώδη παρανάγνωση των βασικών νόμων τηςοικονομίας στην οποία βασίστηκε, το διανοητικό πεδίο εισήλθε --όπως είναι αναμενόμενο-- σε σύγχυση. Είναι πλέον απλώς αδύνατον να εξακολουθήσει κανείς να σπαταλάει τον χρόνο του και τον χρόνο των άλλων μιλώντας για τα πράγματαπου πριν από δέκα χρόνια περνούσαν για την αιχμή του δόρατος στην κοινωνικήκαι πολιτική θεωρία: τι νόημα έχει σήμερα η φιλολογία γύρω από την περιώνυμη"κοινωνία των πολιτών"; Ή ένα ακόμα βιβλίο για την πράσινη ανάπτυξη; Ή μία ακόμα διερεύνηση των ιδεολογικών παραμορφώσεων του εθνικισμού; Ή ένας ακόμα παιάνας στο όραμα της πολυπολιτισμικότητας; Η ρήση του Μαρξ ότι κάθε κοινωνία επιλύει τα προβλήματα που έχει την δυνατότητα να επιλύσει θα έπρεπε να συμπληρωθεί ως εξής: η συζήτηση συγκεκριμένων προβλημάτων εγκαταλείπεται όχι όταν αυτά επιλύονται αλλά όταν δημιουργηθούν άλλα που τα εκτοπίζουν. Το ότι το κυρίαρχο "πρόβλημα" της περιόδου 2001-08, ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός και η τρομοκρατία, έχει πλέον περιθωριοποιηθεί δραστικά για παράδειγμα, δεν σημαίνει ότι οι πραγματικές του διαστάσεις έχουν αλλάξει. Απλώς, οι δυτικές κοινωνίες έχουν απωλέσει την πολυτέλεια να φοβούνται τους ισλαμιστές τρομοκράτες περισσότερο από ό,τι τον τραπεζίτη ή τον υπουργόοικονομικών. Η δομική συνέπεια του νέου προβλήματος --της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης--ήταν διπλή: ανέδειξε τα κενά στην διανοητική παραγωγή που κυριαρχούσε, αλλάυπογράμμισε επίσης την φτώχεια τόσο της κυρίαρχης πολιτικο-οικονομικής ιδεολογίας όσο και αυτής που είχε νομιμοποιηθεί ως εναλλακτική λύση στα προβλήματα που δημιουργούσε η πρώτη. Έτσι, όπως έχω τόσο εγώ ο ίδιος όσο και άλλοι παρατηρήσει, η κρίση του καπιταλισμού με την μορφή που είχε κατά την πρώτη δεκαετία του αιώνα συνοδεύτηκε από την κρίση --εξίσου δραματική-- τωνπολιτικών και κομματικών σχηματισμών που υποτίθεται ότι αποτελούσαν ιδεολογικές δικλείδες ασφαλείας για το μέλλον των κοινωνιών. Αυτό πουαποκαλύφθηκε, και που θα συνεχίσει να αποκαλύπτεται όλο και πιο έντονα,είναι ότι η φαινομενικά πολύχρωμη και πολυσυλλεκτική μας πολιτική ζωή ήτανστην πραγματικότητα βαθιά μονόχρωμη, εφόσον προϋπέθετε, σχεδόν στο σύνολότης, την αταραξία του κεφαλαίου. Μετά το 1989, η "αριστερά", έγινε πάνω από όλα το κωδικό όνομα της ιδεολογικής δυσπεπτικότητας, ένας τρόπος του νακωδικοποιεί κανείς πολιτικά τον γκρινιάρη της παρέας που ναι μεν τρώει ό,τικαι μεις και με την ίδια όρεξη, αλλά του αρέσει να δηλώνει πάντοτε ότι δεντου άρεσε. Είναι φυσικό ότι έχοντας απεμπολήσει θεληματικά όλο σχεδόν το μαρξιστικό ή μαρξίζον θεωρητικό της οπλοστάσιο, έχοντας εξοβελίσει την θεωρία της ιστορίας στην οποία είχε στρατευτεί σε καιρούς για τους οποίους δεν θέλει πλέον να μιλά, και έχοντας περιορίσει εαυτόν στον ρόλο του δύστροπου μέλους της παρέας που συμμορφώνεται μεν με τους υπόλοιπους αλλά με λίγη ναρκισιστική γκρίνια παραπάνω, η αριστερά αποκάλυψε την ως τώρα κοινωνικά αποδεκτή γύμνια της από περιεχόμενο στην πιο ακατάλληλη στιγμή. Κακά τα ψέμματα, πίστευε περισσότερο στο σύστημα από ό,τι το ίδιο το σύστημα αποδείχθηκε πως πίστευε στον εαυτό του. Διότι την ώρα που η αριστερά κοίταζε αλλού σαστισμένη και αρκετά συγχισμένη απ' το απότομο ξεβόλεμα, οι θεματοφύλακες της παγκόσμιας τάξης έσπευδαν τρέχοντας να προασπίσουν τους πυλώνες της που κλυδωνίζονταν, όπως γνωρίζουν ενστικτωδώς να κάνουν. Με το πέρασμα του χρόνου βέβαια, και καθώς η κρίση βαθαίνει, οι απαιτήσεις για κάποιου είδους ανταπόκριση εντείνονται και δεν είναι εύκολο ναπροσποιηθεί κάποιος τον κωφό χωρίς πολιτικό (και προσωπικό) κόστος. Ποιες ήταν ως τώρα οι βασικές στρατηγικές, τουλάχιστον στην εγχώρια αριστερά; Πρώτον, τα ευχολόγια για πράγματα στα οποία δεν πιστεύει εδώ και πολύ καιρό κανείς: κοινωνική αληλλεγγύη, αλληλοβοήθεια, ενεργοποίηση της κοινωνικήςσυνείδησης --πράγματα με τα οποία κανείς δεν έχει πρόβλημα, ιδιαίτερα εφόσον δεν μεταφράζονται σε καμμία απειλή για την εύρυθμη λειτουργία αυτού πουεπιβάλλεται εκ των άνωθεν. Η άλλη κατεύθυνση είναι αυτή που προειδοποιεί με βλοσυρότητα ότι θα πρέπει να κινηθούμε όχι στην κατεύθυνση αναστύλωσης "αποτυχημένων" ή "ξοφλημένων" ιδεών, αλλά σε αυτή της δημιουργίας νέων. Καμμία όμως ιδέα, και αυτό είναι το πρώτο πρόβλημα, δεν γεννιέται ex nihilo, χωρίς να πατάει κάπου --σε μια παράδοση ιδεών, σε μια αλυσίδα σκέψεων που έχει προηγηθεί της δικής μας. Η προσήλωση στην επιδίωξη του αμιγώς νέου είναι μια πολύ καλή εγγύηση ότι δεν θα προκύψει απολύτως τίποτε, τίποτε περισσότερο από ό,τι θα προέκυπτε αν κάποιος ο οποίος δεν είχε δει ποτέ πρωτοβάθμιες εξισώσεις αποπειρώταν να επιλύσει τα προβλήματα στα οποία προσέκρουσε ο Μπέρτραντ Ράσελ στο Principia Mathematica. Το καινούργιο είναι εφικτό εφόσον όμως έχει κανείς αφομοιώσει και προσπεράσει ήδη το παλιό --και αυτό δεν γίνεται με ανακλαστική φοβία, εκ προοιμίου αποκύρηξη ή άρνηση. Το δεύτερο πρόβλημα, και αυτό για το οποίο υπάρχει ακόμα λιγότερη καλή πίστηκαι διάθεση να συζητήσουμε ανάμεσά μας, είναι ότι αν το κριτήριο απόρριψηςπαλιών λύσεων είναι όντως η πρακτική αποτυχία τους, τότε δεν υπάρχει στονορίζοντα καμμία απολύτως βάση για να ξεκινήσει οτιδήποτε. Διότι δεν είναι μόνο ο υπαρκτός σοσιαλισμός που κατά τεκμήριο μας άφησε χρόνους. Στηνπενηνταετία-εξηνταετία που πέρασε έφαγαν χώμα επίσης ο φιλελευθερισμός, οσοσιαλδημοκρατία, τα αμερικανικά πειράματα με την ιμπεριαλιστική μονομέρεια,το ακροαριστερό αντάρτικο πόλεων, το εγχείρημα μιας ΕΕ που θα ξέφευγε απότον οικονομισμό, η κοινωνία των πολιτών ή της πληροφορίας, η "πράσινη ανάπτυξη" ως αντίβαρο στα παραγωγικά αδιέξοδα, κλπ κλπ. Εάν δεν είχαναποτύχει όλα αυτά, δεν θα βρισκόμασταν αυτή τη στιγμή σε αναζήτηση του"ολότελα νέου". Η επιθυμία για το νέο προϋποθέτει την αποδοχή μιας γενικευμένης αποτυχίας, από την οποία καμμία παρελθοντική προσπάθεια και κανένα παρελθοντικό όραμα δεν μένει αλώβητο. Πώς γίνεται λοιπόν να λέμε ότι θέλουμε το νέο όταν δείχνουμε επίσης ότιφοβόμαστε εκ προοιμίου κάθε τι που θυμίζει την αποτυχία; Αν η αποτυχία δενήταν γενικευμένη, τότε δεν θα είχαμε λόγο να αναζητήσουμε το νέο. Και αν τονέο ήταν εφικτό χωρίς την επίπονη επιστροφή στο έδαφος που διανύθηκε προςτην αποτυχία, θα το είχαμε ήδη εντοπίσει (δεν είμαστε δα και τόσο χαζοίεμείς, οι άνθρωποι της "κοινωνίας της γνώσης"!) Η ιστορία όμως δεν θέτει ερωτήματα για τα οποία έχουν προγραφεί οι απαντήσεις. Δεν διενεργεί κουίζ γνώσεων. Η ιστορία είναι ένας λασπότοπος όπου πετιέται η ανθρωπότητα,προσπαθώντας να βρει τόπο να πατήσει και να σταθεί όρθια καθώς τα ρούχα τηςγεμίζουν λάσπη. Μέσα στο λασπότοπο αυτό, οι άνθρωποι γλιστράνε διαρκώς. Πού να δοκιμάσουν να σταθούν, ποιο μέρος του εδάφους μπορεί να τους κρατήσει; Είναι μια πολιτική απόφαση, η πρώτη που αναγκάζεται ο καθένας να πάρει αυτήτη στιγμή, είτε το παραδέχεται είτε όχι. Και είναι μια απόφαση που ενέχειρίσκο και κινδύνους για όλους ανεξαιρέτως. Φτωχοί από βεβαιότητες, βρισκόμαστε αβοήθητοι πίσω στον λασπότοπο. Τονβρίσκουμε πηχτό απ' τα φαντάσματα όσων γεννήθηκαν και θάφτηκαν εκεί μέσα.

Διάλεξα να συρθώ ως στο κομμάτι όπου βρίσκονται θαμένοι ο Σπάρτακος, ηΥπατία, ο Thomas More, ο Swift, ο Vico, ο Heine, ο Mayakovsky, ο Cantor, οPlatonov, ο Gramsci κι η Luxemburg. Eίναι ανήσυχα φαντάσματα, αλλά δεν είναι άσχημη παρέα. Και σίγουρα δεν με ενοχλούν περισσότερο από αυτούς που εξακολουθούν να προσποιούνται ότι βρεθήκαμε εδώ για spa.

http://radicaldesire.blogspot.com