Απαγορευμένη πόλη, απαγορευμένη ελευθερία;

Απαγορευμένη πόλη, απαγορευμένη ελευθερία;

       ΕΥΓΕΝΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ

  Η πλατεία Τιέν Αν Μέν ,η πλατεία της Πύλης της Ουράνιας Γαλήνης βρίσκεται στην καρδιά του σύγχρονου Πεκίνου. Είναι η μεγαλύτερη πλατεία του κόσμου .Στο κέντρο της υπάρχει το μνημείο των Ηρώων του Λαού και γύρω της βρίσκονται επιβλητικά και ογκώδη κτήρια .Το Μέγαρο του Λαού (ανοίγει για το κοινό λίγες ώρες την εβδομάδα και για τα στελέχη του κόμματος μόνο όταν συνέρχεται η Εθνική Λαϊκή Συνέλευση) Το Εθνικό  Μουσείο της Κίνας και το μαυσωλείο του Μάο .Στην δεξιά πλευρά της αντικρίζεις την μεγάλη πύλη της δυναστείας Μίγκ όπου ανάμεσα σε δύο μεγάλα τσιτάτα σε κοιτάζει ένα τεράστιο πορτρέτο. Μία χαμογελαστή συνάμα αυστηρή  φυσιογνωμία. Ο πίνακας αλλάζει κάθε χρόνο  και η επιλογή του ΄΄τυχερού΄΄ ζωγράφου είναι αποτέλεσμα  σκληρών και μυστικών διαδικασιών άσχετα αν είναι το ίδιο  πορτρέτο. Του πρόεδρου Μάο που το 1949 εκλέχθηκε πρόεδρος του Κ. Κ. της Κίνας θέση από όπου έφυγε μόνο με τον θάνατο του το 1976. Εκατομμύρια κόσμο επισκέπτονται την πλατεία καθημερινά. Μερικές εκατοντάδες μπαίνουν και στον  κόπο να περιμένουν, στη σειρά δύο ώρες, για να δούνε τον ταριχευμένο κάποτε ισχυρό άντρα της Κίνας.  Μάο Τσε Τούγκ.

  Η Απαγορευμένη Πόλη ήταν μία φυλακή πολυτελείας για τους αυτοκράτορες  της Κίνας. Συναρπαστικά ερμητικά κλειστή πόλη για τον λαό της Κίνας για πάνω από 500 χρόνια. Εγκαινιάστηκε το 1421 από τον Γιόγκ Λέ ,τον τρίτο αυτοκράτορα της δυναστείας Μίγκ Απέκλειε από την ελάχιστη επαφή με τους πιστούς του (απαγορεύονταν να σηκώσεις τα μάτια και να τον χαιρετήσεις) και έτσι ελάχιστοι υπήκοοι του ξέρανε πώς δείχνει. Αναγκαστικά ,μέχρι την ενηλικίωση αλλά και μετά ο αυτοκράτορας ήταν υποχείριο στα χέρια των  συμβούλων του. Καθηλωμένος από τα εθιμοτυπικά πρωτόκολλα ήταν αχυράνθρωπος στα χέρια τω συμφερόντων και των πολιτικών στην μάχη της διαδοχής .Μόνο μετά από την τρίτη σειρά τειχών αντίκριζες το προσωπικό του παλατιού ,αν είχες σχέση με την τροφοδοσία του παλατιού(6000 μάγειρες  τάιζαν τον αυτοκράτορα και την πολυπληθή αυλή του).Τα διαμερίσματα του αυτοκράτορα, των συμβούλων ,των ευνούχων  και των παλλακίδων του (3000 παρακαλώ)βρίσκονταν στην καρδιά της Απαγορευμένης πόλης μετά την πέμπτη σειρά τειχών.

  Η γειτνίαση των δύο από τα πιο σημαντικά τουριστικά αξιοθέατα σε βάζει σε πειρασμό να αναρωτηθείς αν είναι τυχαίο γεγονός. Απαγορευμένη πλατεία για τον λαό, με αποκορύφωμα τα γεγονότα του 1989 και την αιματηρή κατάληξη τους. Απαγορευμένη πόλη για 500 χρόνια ανοικτή τώρα για τους τουρίστες. Ο πρόεδρος Μάο κήρυξε την ίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας 1.10.1949 από την πύλη της δυναστείας Μίγκ.. Από εκεί παρακολουθούσε  κάθε χρόνο τις παρελάσεις. Όταν έφυγε ,το 1976, άφησε πίσω του πολλά παιδιά άγνωστων μητέρων και πολλά ερωτηματικά, για την σωστή επιλογή του οικονομικού και πολιτιστικού προφίλ μιας τεράστιας χώρας (τρίτη μετά την Ρωσία και τον Καναδά) και πληθυσμιακά η μεγαλύτερη στον πλανήτη, με παραπάνω από ένα δισεκατομμύριο πληθυσμό. Τα παιδιά του Μάο δεν τόλμησαν να διεκδικήσουν την διαδοχή στο πολιτικό θρόνο  αφού η τελευταία γυναίκα του πέθανε στην φυλακή (ηγήθηκε της συμμορίας της Σαγκάης). Αυτό που δεν πρόλαβε να δει, ο πρόεδρος Μάο ,ήταν οι δημόσιες διαδηλώσεις χωρίς κομματική φροντίδα και καθοδήγηση και φυσικά την εξέγερση  των φοιτητών και  την θυσία  τους, που μάλλον δεν θα είχε αντίρρηση.

  Απαγορευμένη πλατεία ,απαγορευμένη ελευθερία; Οι ουρανοξύστες της Σαγκάης είναι περισσότεροι από άλλα μέρη(Η.Π.Α.) αλλά οι άνθρωποι μέσα τους ζουν σε κουτάκια τόσο μικρά που προτιμούν να εξαντλήσουν το 24ωρό τους στους δρόμους. Ακόμα και για να παίξουν χαρτιά στήνουν την τράπουλα στο πεζοδρόμιο ή στα πάρκα. Το κινέζικο θαύμα προβλημάτισε όλο τον κόσμο. Κομουνιστική χωρά με ελάχιστες δημοκρατικές ελευθερίες ,για τους κατοίκους της ,που κοκετάρει όμως ασύστολα με τον καπιταλισμό και οδεύει προς μία οικονομική ανάπτυξη εντυπωσιακή από όλες τις απόψεις. Διεκδικεί και θα κερδίσει την θέση της μεγαλύτερης αναπτυσσόμενης οικονομίας( το 2015 θα φτάσει από την 7^η  στην 4^η πίσω από τις Η.Π.Α την Ιαπωνία και την Γερμανία).  Πόσο ελεύθεροι θα είναι οι πολίτες της;

Νομικός κανιβαλισμός στην εργασία

 

 

Νομικός κανιβαλισμός στην εργασία

Ημερομηνία δημοσίευσης: 04/03/2012

ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ*

Για πρώτη φορά στην ιστορία κράτους της δημοκρατικής εποχής καθορίζεται από τη Βουλή γενικό όριο ζωής για τους εργαζομένους κάτω των ορίων της φτώχειας, όπως αυτά ορίζονται ακόμη και με τους δείκτες της νεοφιλελεύθερης οικονομετρίας!!

Μετά την ψήφιση του Μνημονίου 2 και την εσπευσμένη έκδοση των εφαρμοστικών κανονιστικών ρυθμίσεων, επιχειρούμε έναν πρώτο νομικό σχολιασμό των πρωτοφανών αυτών για τον νομικό μας πολιτισμό προσβολών, επικεντρώνοντας στο επίπεδο των εργασιακών σχέσεων.
1. Στην παρ.6 του άρθρου 1 του ν. 4046/2012 (ΦΕΚ Αʼ 28/14.2.2012-Μνημόνιο 2) ορίζεται ότι οι παράγραφοι που αφορούν στα εργασιακά, όπως και άλλες δεσμεύσεις, «...συνιστούν πλήρεις κανόνες δικαίου άμεσης εφαρμογής» και ότι με αποφάσεις του υπουργικού συμβουλίου ρυθμίζεται κάθε αναγκαίο ζήτημα για την εφαρμογή τους. Από την απλή όμως ανάγνωση του οικείου ΦΕΚ στις σελ. 711-713 (κεφ. Ε «Διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» παρ. 28 και 29) προκύπτει ότι οι ρυθμίσεις αυτές είναι οιονεί «λευκοί κανόνες», για να μεταφέρουμε έναν εύστοχο καθορισμό των ατελών διατάξεων από άλλο κλάδο Δικαίου. Δηλαδή πρόκειται απλώς περί πολιτικών δεσμεύσεων που έλαβαν παραδόξως τη μορφή τυπικού νόμου.
Φράσεις, όπως «...θα λάβουμε προκαταρκτικά μέτρα για να επιτρέψουμε μια μείωση στους ονομαστικούς μισθούς και να κλείσει γρήγορα το κενό μας στην ανταγωνιστικότητα...» και παρακάτω «...θα νομοθετήσουμε: (i)μια άμεση επανευθυγράμμιση του επιπέδου του κατώτατου μισθού που καθορίζεται από την ΕΓΣΣΕ κατά 22% σε όλα τα επίπεδα... (ii)το πάγωμα του κατώτατου μισθού μέχρι το τέλος της περιόδου του προγράμματος...», είναι διαπιστωτικού και υποσχετικού χαρακτήρα. Δεν περιέχουν την κανονιστική-καταναγκαστική επενέργεια του νόμου, ούτε τα τυπικά-εκφραστικά στοιχεία της πλήρους διάταξης.

Αυτό αποδέχεται εμμέσως ο βιαστικός και επιπόλαιος νομοθέτης του Μνημονίου 2, ώστε -προκαταλαμβάνοντας, ως ανωτέρω, την ανυπαρξία των τυπικών κανονιστικών διατάξεων- να χαρακτηρίζει στο πρώτο άρθρο τις ατελείς διατάξεις ως «πλήρεις»!! Προσπαθεί να μας διαβεβαιώσει ότι η κατάργηση των επίμαχων διατάξεων της Εργατικής Νομοθεσίας επέρχεται τυπικά με νόμο και όχι με πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου, για να αποφύγει -εύσχημα αλλά πρόσκαιρα- την κραυγαλέα αντισυνταγματικότητα των σχετικών ρυθμίσεων, πρωτίστως δηλαδή την παραβίαση της διάκρισης των εξουσιών-λειτουργιών (άρθρο 26 Σ.).
Εφόσον όμως οι σχετικές διατάξεις δεν έχουν κανονιστική διατύπωση, είναι τυπικώς ανεφάρμοστες. Η εξουσιοδότηση να ρυθμίζεται κάθε αναγκαίο ζήτημα για την εφαρμογή αυτών από το Υπουργικό Συμβούλιο, που δίδεται στο τελευταίο εδάφιο της παρ. 6 του άρθρου 1 του νέου Μνημονίου, δεν μπορεί παρά να αφορά στις λεπτομέρειες της εφαρμογής. Δηλαδή η ΠΥΣ ρυθμίζει μόνο ζητήματα τεχνικά και όχι ουσιαστικά, όπως εν προκειμένω κάνει, σφετεριζόμενη τη νομοθετική εξουσία.

2. Εξάλλου, από τη συνδυασμένη ερμηνεία των παρ. 1, 2 και 4 του άρθρου 1 συνάγεται ότι ο κατώτατος μισθός, ως απόλυτο αριθμητικό μέγεθος, θα παραμείνει σ' αυτό το ύψος μέχρι την «ολοκλήρωση του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής». Ως εκ τούτου, παγώνει η διαπραγμάτευση της ΕΓΣΣΕ. Η ΓΣΕΕ χάνει το κύριο αντικείμενό της και τον θεμελιακό υπαρκτικό της ρόλο. Ο κατώτατος μισθός ορίζεται άπαξ και για όλο το διάστημα του προγράμματος δεν θα δοθούν αυξήσεις (βλ. και άρθρο 4). Ο πληθωρισμός εξάλλου μέχρι το 2020 θα οδηγήσει στην ουσιαστική κατάργηση της εγγυητικής λειτουργίας, ακόμη και αυτού του κατώτατου μισθού, συμπαρασύροντας και άλλες κρίσιμες παροχές, όπως π.χ. το επίδομα ανεργίας. Εδώ πλήττεται η θεμελιακή αρχή οργάνωσης του συλλογικού βίου, η συλλογική αυτονομία και βεβαίως η συνδικαλιστική ελευθερία (παρ. 2 και 3 άρθρου 23 Σ.).
3. Προ πάντων όμως πλήττεται η προσωπικότητα και η αξία του ανθρώπου (άρθρο 5 Σ.), καθώς και η αξιοπρέπειά του (άρθρο 2 Σ.), αφού το επίπεδο ζωής του όχι μόνον επιδεινώνεται ραγδαία, αλλά, καθώς ορίζεται στα συναφή χωρία του Μνημονίου, «τα μέτρα αυτά θα δώσουν τη δυνατότητα μείωσης της απόκλισης στο επίπεδο του κατώτατου μισθού σε σχέση με τους ανταγωνιστές μας (Πορτογαλία, Κεντρική και ΝΑ Ευρώπη)...» (σελ. 703 του ιδίου ΦΕΚ). Για πρώτη φορά στην ιστορία κράτους της δημοκρατικής εποχής καθορίζεται από τη Βουλή γενικό όριο ζωής για τους εργαζομένους κάτω των ορίων της φτώχειας, όπως αυτά ορίζονται ακόμη και με τους δείκτες της νεοφιλελεύθερης οικονομετρίας!!

4. Με το άρθρο 2 της ΠΥΣ, όπου γίνεται λόγος για ΣΣΕ, χωρίς διάκριση και εξειδίκευση, ανοίγει ο δρόμος για ολοσχερή κατάργηση του κατώτατου μισθού. Το αν ο κίνδυνος αυτός επέλθει σύντομα, είναι εν τέλει ζήτημα ερμηνείας και θα κριθεί από τα Δικαστήρια. Οι ανεξάρτητοι δικαστές έχουν τη δυνατότητα να διαγνώσουν την πολλαπλή αντισυνταγματικότητα των σχετικών πράξεων, πολύ δε περισσότερο να επικαλεστούν τις ρήτρες του 281 Α.Κ. (κατάχρηση δικαιώματος, εν προκειμένω διευθυντικού) και 288 ΑΚ (καλή πίστη, χρηστά ήθη) στις περιπτώσεις που, μετά τη λήξη της μετενέργειας, το «ελεύθερο» πλέον πεδίο «διαπραγμάτευσης» μεταξύ του εξοπλισμένου με νέα όπλα εργοδότη και του παντελώς απροστάτευτου εργαζόμενου δεν θα έχει όρια προς τα κάτω. Επομένως, είναι προφανές ότι από τις καταναγκαστικές αυτές ρυθμίσεις πλήττεται και η ελευθερία των συμβάσεων, που είναι και το θεμέλιο της οικονομίας σε καθεστώς αστικής δημοκρατίας ατομικής ιδιοκτησίας (361 Α.Κ.), που προστατεύεται από το Σύνταγμα.
5. Εξάλλου, η διογκούμενη δεξαμενή των ανέργων παρέχει στον εργοδότη κάθε εκβιαστική δυνατότητα. Η γενική αναφορά της ΠΥΣ σε ΣΣΕ συμπεριλαμβάνει κατ' αρχήν και την Εθνική Γενική ΣΣΕ. Σε περίπτωση, ως εκ τούτου, που δεν θεωρηθεί ως «υποχρεωτικός» ο κατώτατος μισθός του άρθρου 1 καθ' όλη τη διάρκεια του προγράμματος, αλλά θεωρηθεί απλή ευχέρεια του εργοδότη, το απόλυτο αυτό αριθμητικό μέγεθος (σε ποσοστιαία υποτίμηση του κατώτατου της από 15-7-2010 ΕΓΣΣΕ) θα ανοίξει τον δρόμο των ατομικών συμβάσεων. Αυτές θα καθορίζουν τις αποδοχές εκάστου χωρίς όριο προς τα κάτω, λαμβανομένου υπόψη ότι δεν πρόκειται να συναφθεί άλλη ΣΣΕ οποιουδήποτε διαπραγματευτικού επιπέδου. Η τροποποιητική καταγγελία των ήδη εργαζομένων θα επικρέμαται υπεράνω των κεφαλών τους και οι νεοπροσλαμβανόμενοι θα οδηγούνται στην αγχόνη χωρίς δίχτυ προστασίας. Η απαγόρευση της μονομερούς προσφυγής στη Διαιτησία «προφυλάσσει» από κάθε φιλεργατική παρασπονδία. Θα κυριαρχήσει η ατομική διαπραγμάτευση μεταξύ των προφανώς άνισων μερών και η ατομική σύμβαση εργασίας.



Artis Zoo 2009

6. Με το άρθρο 3 της ΠΥΣ απαγορεύεται η μονομερής προσφυγή στη Διαιτησία και εφόσον (στη σπάνια περίπτωση) συμφωνήσουν και οι δύο ταξικοί αντίπαλοι, τότε αυτή περιορίζεται μόνο στον καθορισμό του βασικού μισθού. Αν η διαφωνία αφορά άλλη διεκδίκηση, απαγορεύεται ακόμη και συναινετική προσφυγή στη Διαιτησία. Αν μια διαιτητική απόφαση διαδεχθεί ΣΣΕ, τότε οι όροι της σύμβασης (εκτός του βασικού μισθού, όπως λ.χ. επιδόματα, άδειες, θεσμικές διευθετήσεις κ.λπ.) θα παύουν αυτοδικαίως να ισχύουν, αφού στις διαιτητικές αποφάσεις δεν επιτρέπεται να συμπεριληφθούν «ρήτρες που διατηρούν κανονιστικούς όρους προηγούμενων ΣΣΕ ή διαιτητικών αποφάσεων».
Κι εδώ ανακύπτει ο μεγάλος κίνδυνος ακόμη και για τους συνεπείς μικρούς, πολύ μικρούς και μεσαίους εργοδότες, που αποτελούν τη συντριπτική πλειονότητα της ελληνικής εργοδοσίας. Η δυνατότητα της μονομερούς προσφυγής στη Διαιτησία προσάρμοζε τις συμπεριφορές, άμβλυνε τις οξύτητες, συνέτιζε τους παραλογισμούς και εξασφάλιζε την κοινωνική ειρήνη. Αυτή ήταν απαραίτητη για την άνοδο της παραγωγικότητας. Εφόσον τα Σωματεία βρίσκονται άνευ αντικειμένου, είναι επόμενο ότι θα δώσουν, όπως μπορούν, τον ύστατο αγώνα ύπαρξής τους. Επομένως και η παραγωγική διαδικασία θα κλονιστεί ανεπανόρθωτα, παρά τις προβλέψεις του Μνημονίου, της Τριαρχίας και του εγχώριου υπηρετικού προσωπικού. Η κρίσιμη ρήτρα του καθορισμού του βασικού μισθού με διαιτητική απόφαση, με μόνο γνώμονα το κενό ανταγωνιστικότητας, θα εξαχρειώσει παντελώς μια χρήσιμη και εξισορροπιστική διαδικασία. Οι διατάξεις αυτές είναι πολλαπλώς αντισυνταγματικές για τους λόγους που αναπτύχθηκαν παραπάνω.
7. Εξάλλου, το πάγωμα των ωριμάνσεων μέχρις ότου μειωθεί η ανεργία κάτω του 10% είναι ένας ευφημισμός από αυτούς που χρησιμοποιεί η νεοφιλελεύθερη Ευρωπαϊκή Τεχνοδομή, για να μην αναγγείλει τη ρητή κατάργησή τους, η οποία σίγουρα θα επέλθει.
8. Η κατάργηση των ρητρών «μονιμότητας», σε όσες κοινωφελείς επιχειρήσεις ήσαν κάποτε ή είναι ακόμη στον δημόσιο τομέα, διευκολύνει τις απολύσεις, οι δε ρήτρες προστασίας από την απόλυση δεν μπορούν να αποτελούν εφεξής αντικείμενο συλλογικής διαπραγμάτευσης ή ΣΣΕ.
9. Όλες οι παραπάνω ρυθμίσεις θίγουν έμμεσα και το δικαίωμα της απεργίας. Τώρα ούτε μία στις 100 απεργίες δεν μπορεί να κριθεί νόμιμη. Η συνδικαλιστική ελευθερία γίνεται γράμμα κενό και η απεργία με οποιαδήποτε μορφή εξαχνώνεται και ουσιαστικά εξαλείφεται από τον κατάλογο των κοινωνικών και ατομικών δικαιωμάτων (άρθρο 23 παρ. 1 και 2 Σ.).



Artis Zoo 9/2009

Το Σύνταγμα παύει να ορίζει ποιο είναι το δημόσιο συμφέρον σε κάθε συγκεκριμένη λειτουργία του ατομικού και συλλογικού βίου. Από το αν, πώς και μέχρι που, ο νομοθέτης μπορεί να εξειδικεύσει το δημόσιο συμφέρον¹ περνάμε στο στάδιο του πλήρους προσδιορισμού του από την ΠΥΣ ή έστω από τον νομοθέτη των ατελών διατάξεων. Και αυτός και το υπουργικό συμβούλιο με τη σειρά του, εναποθέτουν στον ιδιώτη εργοδότη την υποκατάσταση των οργάνων της Πολιτείας αναφορικά με τη συγκεκριμένη εξειδίκευση του δημοσίου συμφέροντος στην εργασιακή σχέση που τον αφορά. Το διευθυντικό δικαίωμα εξοπλίζεται με ουσιαστικά στοιχεία δημοσίου συμφέροντος κατά εντελώς αντισυνταγματικό και παράνομο τρόπο. Εδώ ταυτίζεται η κερδοφορία και η ανταγωνιστικότητα του ιδιώτη-εργοδότη με το δημόσιο συμφέρον! Μετατίθεται δηλαδή σʼαυτόν η άσκηση λειτουργιών της λαϊκής κυριαρχίας. Πρόκειται ουσιαστικά περί νομικού κανιβαλισμού, που εκτοπίζει κάθε συλλογικότητα και κάθε συνταγματική ιεράρχηση των ουσιαστικών κανόνων δικαίου. Αλλοιώνεται παντελώς ο χαρακτήρας του λεγόμενου Κοινωνικού Κράτους Δικαίου. Ουσιαστικά προσβάλλεται η ουσία του πολιτεύματος. Και είναι απίστευτο το ότι υπάρχουν νομικοί, δημοκρατικής παιδείας, που συνεργούν ή πρωτοστατούν στην κακοποίηση αυτή του Δικαίου!!
Με αυτά τα δεδομένα εισερχόμαστε στην περίοδο της τρίτης νεωτερικότητας, όπου ακόμη και αυτή η λυμφατική τυπική αντιπροσωπευτική δημοκρατία υποκαθίσταται σταδιακά από τους αμείλικτους νόμους της νεοφιλελεύθερης αγοράς. Στην επόμενη στροφή ενεδρεύει και η διαδικασία της άμεσης κατάλυσής της.

(*) Ο Αλέξης Π. Μητρόπουλος είναι πανεπιστημιακός και Πρόεδρος της Ένωσης για την Υπεράσπιση της Εργασίας και του Κοινωνικού Κράτους (ΕΝΥΠΕΚΚ, www.enypekk.gr).www.amitropoulos.gr
, a-mitrop@otenet.gr

BΟΥΛΕΥΤΗΣ ΣΥΡΙΖΑ ΑΤΤΙΚΗΣ

1 Βλ. Δακτόγλου Π.: «Συνταγματικό Δίκαιο και ατομικά δικαιώματα», β' έκδοση Αντ. Ν. Σάκκουλα 2005, πλαγιάριθμοι 254-255).

Εύκολα ερωτεύεσαι δύσκολα αγαπάς

Εύκολα ερωτεύεσαι δύσκολα αγαπάς

                                                          ΕΥΓΕΝΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ

       Ο Εθνικισμός είναι η μόνη απόλυτη και πραγματική επανάσταση γιατί επιδιώκει γέννηση νέων ηθικών, πνευματικών, κοινωνικών και ψυχικών αξιών. «Λαϊκός Σύνδεσμος – Χρυσή Αυγή»

  Αυτό το πολιτικό κόμμα καλεί προεκλογικά τον ελληνικό λαό να αντισταθεί στο οργανωμένο σχέδιο ξεπουλήματος της χώρας. Καταγγέλλει το μνημόνιο. Ζητάει λογιστικό έλεγχο του δημοσίου χρέους και όλων των δανειακών συμβάσεων από το 1974 μέχρι σήμερα και άρνηση πληρωμής του παράνομου και επαχθούς χρέους. Κατάργηση των προνομίων των βουλευτών και περιορισμός των αποδοχών τους στο μισθό ενός δημοσίου υπαλλήλου μεσαίας βαθμίδας. Κατάργηση της κρατικής χρηματοδότησης στα κόμματα.(δόθηκαν 10 εκατομμύρια πρόσφατα). Ο οποιασδήποτε παλαιοκομματικού τύπου προσωπικός ανταγωνισμός μεταξύ των υποψηφίων θα παταχθεί αμείλικτα. Απαγορεύει προσωπικά φυλλάδια και αφίσες υποψηφίων. Όλοι είναι στρατιώτες της Ιδέας και τίποτε άλλο. κλπ., κλπ.  Θετικές θέσεις με τις οποίες συμφωνεί πολύς κόσμος. Εκεί που μας διχάζει ,το συγκεκριμένο πολιτικό κόμμα, είναι η ακραία στάση απέναντι στο μεταναστευτικό πρόβλημα. Ζητάει άμεση σύλληψη και απέλαση όλων των λαθρομεταναστών. Ιδιώνυμο όποιο έγκλημα τελεί αλλοδαπός. Οι ποινές δεν θα εκτίονται σε φυλακές, αλλά σε ειδικούς χώρους κράτησης, όπου παράλληλα θα παράγεται έργο υπέρ του Δημοσίου. Δημιουργία Κέντρου Έρευνας Ανθελληνικών Δραστηριοτήτων. Δέσμευση της περιουσίας σε όσους μισθώνουν ακίνητα ή απασχολούν ξένους χωρίς άδεια παραμονής και κάρτα εργασίας. Εξάρθρωση του παραεμπορίου και όλων που βρίσκονται πίσω από αυτό.

  Γιατί έφτασε η χώρα μας στο χείλος του γκρεμού; Ποιοι βάλανε τα χεράκι τους και βγάλανε τα ματάκια μας; Τριάντα χρόνια οι κυβερνήσεις μας το μόνο που κάνανε ήταν να βαθαίνουν το χάσμα  ανάμεσα στην ανάπτυξη και το τραπεζικό σύστημα και να μεγαλώσουν τα εξωτερικά χρέη της χώρας. Φταίνε οι μετανάστες για την κατάντια της Ελλάδας; Πράγματι έρχονται παράνομα χιλιάδες μετανάστες αναζητώντας μία καλύτερη ζωή. Κυνηγημένοι από την φτώχεια και την ασιτία διανύουν χιλιάδες χιλιόμετρα για να φτάσουν εδώ. Δεν βλέπουμε ότι πολλοί συμπολίτες μας τους εκμεταλλεύονται; Πόσοι έλληνες έχουνε θησαυρίσει από την παραβατική συμπεριφορά των ξένων; Πόσοι έλληνες νοικιάσανε τις αποθήκες τους στους μετανάστες για την διακίνηση των μαϊμού προϊόντων; Το πραγματικό μας πρόβλημα είναι η μείωση των μισθών μας  πού  δεν την έχουν προκαλέσει οι μετανάστες αλλά η οικονομική κρίση και οι λάθος επιλογές των κυβερνήσεων μας. Οι συντάξεις ,που κόβονται δραματικά, στερώντας την αξιοπρέπεια από τους γονείς μας είναι διαταγή του ΔΝΤ και όχι των μεταναστών. Το φορολογικό σύστημα που στερεί εισοδήματα από τους μικρομεσαίους και ευνοεί τους υψηλόμισθους υπαγορεύεται από τραπεζικά γραφεία έξω από τα σύνορα της χώρας μας. Οι δυσβάσταχτοι φόροι και τα άδικα χαράτσια, που μας έχουνε λυγήσει, επιβλήθηκαν για να γίνουμε σκλάβοι των τραπεζικών συμφερόντων. Η ανεργία, που καλπάζει ,και οι δουλειές μας που χάνονται είναι αποτέλεσμα της κρίσης και όχι των παρεμβάσεων των μεταναστών.

  Εύκολα ερωτεύεσαι δύσκολα αγαπάς. Πολλοί, από εμάς διαβάζοντας αυτό το προεκλογικό μανιφέστο με τις θέσεις της Χρυσής Αυγής ίσως να ερωτευτούν τους εθνικιστές έλληνες. Αφού δηλώνουν ότι είναι η μόνη παράταξη που αγαπάει την Ελλάδα , θα την ξεβρομίσει και  μπορεί να βγάλει την χώρα από την κρίση. Και εμείς αγαπάμε την χώρα μας και θέλουμε το καλύτερο για αυτήν. Έχουμε απογοητευτεί από τα καμώματα των γαλάζιων και πράσινων κυβερνόντων. Ίσως και να παρασυρθούμε από τις πρακτικές που εφαρμόζουν οι εκπρόσωποι της Χρυσής Αυγής. Προσφορά ουσιαστικής βοήθειας στο σπίτι, στις κινήσεις, στις αγορές και τις βόλτες εκτός των σπιτιών των ανήμπορων συνταξιούχων στην περιοχή του Αγ. Παντελεήμονα. Υπάρχουν όμως πολλοί έλληνες ,που δεν ζήσανε ,αλλά θυμούνται τι σημαίνει φασισμός. Ξέρουν ότι οι ναζιστές θεωρούσανε ότι , στον κόσμο ,δεν έχουν θέση  οι Εβραίοι, οι Αθίγγανοι και οι ομοφυλόφιλοι, όπως και κάθε είδους άνθρωποι του περιθωρίου. Οι καθαρόαιμοι Γερμανοί λάτρευαν την Ελλάδα αλλά ανήκανε στην Άρεια φυλή, ανώτερη όλων των υπόλοιπων φυλών του κόσμου. Είχαν σαν πρότυπο την ελληνική αρχαία ομορφιά  αλλά το Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα που ,σε πολλά από τα σημεία του μανιφέστου του ,είχαν ευρεία λαϊκή απήχηση προπαγάνδιζε κυρίως την εξόντωση τών λαών. Οι αντιλήψεις φυλετικών διακρίσεων, εθνικισμού, στρατοκρατίας αλλά και δημιουργίας και χρήσης παραστρατιωτικών οργανώσεων οδήγησαν στην δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης και τελικής εξόντωσης λαών. Κοιτάζοντας γύρω μας αναγνωρίζουμε  τα ανησυχητικά στοιχεία της εξάπλωσης αυτής της θεωρίας σε όλη την Ευρώπη. Η δολοφονία 77 αθώων ανθρώπων ,σε μία δημοκρατική χώρα  όπως η Νορβηγία , τον περασμένο Ιούλιο, μας έχει συγκλονίσει. Η εικόνα του Άντερς Μπρέιβικ, στο δικαστήριο να χαιρετά προκλητικά ,να διατυμπανίζει τις εθνικιστικές αρχές του και  κυρίως να δηλώνει ότι δεν είναι μόνος μας προβληματίζει; Στα πλαίσια της διατήρησης της άριας φυλής οι υποστηρικτές της Χρυσής Αυγής θα χρησιμοποιήσουνε τις ίδιες μεθόδους; Τι θα κάνουμε αν θα  μπει στη Βουλή; Μήπως θα είναι πολύ αργά;